ความหลากชนิดของพืชหัวกินได้ในท้องถิ่นจังหวัดสุรินทร์

ผู้แต่ง

  • Nongnut Saraphi 186 Faculty of Science and Technology, Srru. Nork Meuang, Meuang, Surin
  • Piyarat Meekaew
  • Yuppayao Tokeeree
  • Chaipan Saraphi

คำสำคัญ:

พืชหัว, ลำต้นใต้ดิน, รากสะสมอาหาร, จังหวัดสุรินทร์

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความหลากชนิดของพืชหัวกินได้ในท้องถิ่นจังหวัดสุรินทร์ และเพื่อจำแนกชนิดของหัวตามลักษณะทางพฤกษศาสตร์ โดยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบ สโนว์บอล เก็บข้อมูลตลอดทั้งปีโดยการสังเกตแบบมีส่วนร่วม พบว่าพืชหัวที่กินได้นั้นได้มาจากส่วนของพืช 2 ส่วน คือ ลำต้นใต้ดิน และรากสะสมอาหาร โดยลำต้นใต้ดิน พบในพืช 4 วงศ์ 10 ชนิด จำแนกลักษณะหัวได้ 4 แบบ คือ 1) Corm พบในวงศ์ ARACEAE 3 ชนิด 2) Bulb พบในวงศ์ ALLIACEAE 1 ชนิด 3) Tuber พบ 1 วงศ์ คือ MARANTACEAE 1 ชนิด 4) Rhizome พบ 1 วงศ์ คือ ZINGIBERACEAE มี 5 ชนิด สำหรับพืชหัวที่เกิดจากรากสะสมอาหาร พบ 6 วงศ์ 12 ชนิด คือ วงศ์ BRASSICACEAE มี 1 ชนิด วงศ์ CANNACEAE มี 1 ชนิด วงศ์ CONVOLVULACEAE มี 1 ชนิด วงศ์ DIOSCOREACEAE มี 7 ชนิด วงศ์ EUPHORBIACEAE มี 1 ชนิด และวงศ์ ZINGIBERACEAE มี 1 ชนิด

เอกสารอ้างอิง

ก่องกานดา ชยามฤต. (2548). ลักษณะประจำวงศ์พรรณไม้. กรุงเทพฯ : สำนักงานหอพรรณไม้ สำนักวิจัยการอนุรักษ์ป่าไม้และพันธุ์พืช, กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช, กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.

ก่องกานดา ชยามฤต. (2549). ลักษณะประจำวงศ์พรรณไม้ 2. กรุงเทพฯ : สำนักงานหอพรรณไม้ สำนักวิจัยการอนุรักษ์ป่าไม้และพันธุ์พืช, กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช, กระทรวงทรัพยากร ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.

ก่องกานดา ชยามฤต. (2551). ลักษณะประจำวงศ์พรรณไม้ 3. กรุงเทพฯ : สำนักงานหอพรรณไม้ สำนักวิจัยการอนุรักษ์ป่าไม้และพันธุ์พืช, กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช, กระทรวงทรัพยากร ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.

เต็ม สมิตินันทน์. (2557). ชื่อพรรณไม้แห่งประเทศไทย. กรุงเทพฯ : สำนักงานหอพรรณไม้ สำนักวิจัยการอนุรักษ์ป่าไม้และพันธุ์พืช กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติ และสิ่งแวดล้อม.

พลอยระดา ภูมี และปิยะนุช โทมล. (2560). ความหลากหลายและการใช้ประโยชน์ของพืชอาหารป่าในตลาดพื้นบ้านอีสาน กรณีศึกษา พื้นที่ลุ่มน้ำห้วยหลวง ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ประเทศไทย. วารสารพื้นถิ่นโขง ชี มูล, 3(1): 187-212.

พาขวัญ ทองรักษ์, สุภาวดี รอดศิริ, วรรภา สงศ์แสงธรรม, วรรณา ขันธชัย และรุ่งทพิย์ ไทยสม. (2560). รายงานการวิจัยฉบับสมบูรณ์ การจัดการองค์ความรู้เพื่อพัฒนาต่อยอดผลิตภัณฑ์อาหารจากมันเทศสู่มาตรฐานผลิตภัณฑ์ชุมชนทับน้ำ อำเภอบางปะหัน จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.

พิมพ์เพ็ญ พรเฉลิมพงศ์ และนิธิยา รัตนาปนนท์. (2558). พืชหัว. เข้าถึงเมื่อ 27 กันยายน 2558, จากhttp://www.foodnetworksolution.com/wiki/word/2926/%E0%B8%9E%E0%B8%B7%E0%B8%8A%E0%B8%AB%E0%B8%B1%E0%B8%A7-tuber-crop

สุภาวรรณ วงศ์คำจันทร์. (2559). พืชหัว Root crops and Tuber crops. โครงการอนุรักษ์พันธุกรรมพืชอันเนื่องมาจากพระราชดำริ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาสยามบรมราชกุมารี (อพ.สธ.). มหาวิทยาลัย ราชภัฏนครสวรรค์.

ฤทัยภักดิ์ มุลาลินน์. (2552). ภูมิปัญญาพื้นบ้าน: กรณีอาหารจากพืชหัวให้แป้งของกลุ่มชาติพันธุ์เขมร กูย และลาว ในจังหวัดสุรินทร์. คณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์.

อรอนงค์ นัยวิกุล. (2547). ข้าว : วิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2019-06-11

รูปแบบการอ้างอิง

Saraphi, N., Meekaew, P., Tokeeree, Y., & Saraphi, C. (2019). ความหลากชนิดของพืชหัวกินได้ในท้องถิ่นจังหวัดสุรินทร์. PSRU Journal of Science and Technology, 4(2), 43–53. สืบค้น จาก https://ph01.tci-thaijo.org/index.php/Scipsru/article/view/152184

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย