วิชาอารมณ์ขัน ฝึกลับคมอารมณ์ขันแบบจริงจัง เติมอาวุธลับในโลกธุรกิจและชีวิตส่วนตัว

บทคัดย่อ

นอกจากสะดุดตาสีสันของปกแล้ว แน่นอนว่าสะดุดชื่อหนังสือ HUMOR, SERIOUSLY วิชาอารมณ์ขัน ฝึกลับคมอารมณ์ขันแบบจริงจัง เพราะเป็นคำปฏิพากษ์ที่ขัดแย้งกันอย่างมีนัย เมื่ออ่านคำโปรยบนปกซึ่งระบุไว้ว่าเป็นชื่อคอร์ส Humor: Serious Business จากบัณฑิตวิทยาลัยสแตนฟอร์ด (Stanford Graduate School of Business) ก็ยิ่งเพิ่มความน่าสนใจ
     ผู้วิจารณ์เปิดอ่านคำนิยม คำนำและสารบัญของหนังสือเล่มนี้ ก็ตัดสินใจได้ทันทีว่าจะเขียนถึงเล่มนี้ ประเด็นหลักคือเนื้อหาในเล่มเป็นเรื่องวิชาการ คือศึกษาเรื่องอารมณ์ขันแบบจริงจัง มีแหล่งอ้างอิงมากกว่า 70 แหล่ง ประเด็นถัดมาคือเหมาะกับยุคสมัย  และประเด็นสุดท้าย ผู้วิจารณ์คิดว่าเรื่องอารมณ์ขันเป็นเรื่องสามัญประจำตนโดยเฉพาะคนไทย จึงอยากทราบว่าในสายตาชาวต่างชาตินั้นมองอย่างไร
     คนไทยกับอารมณ์ขัน เหมือนหลวมรวมกัน ภาษาไทยมีคำที่เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้จำนวนมาก เป็นเครื่องยืนยันได้ว่าเรามี เราใช้ และเราให้ความสำคัญ เช่น ขำ ขำกลิ้ง ขบขัน หัวเราะ จี้เส้น ขี้เล่น ตลก ตลกโปกฮา ตลกหน้าตาย ฮา ฮากระจาย ฯลฯ
     หนังสือเล่มนี้ จำนวน 304 หน้า ฉบับภาษาไทย แปลโดยไอริสา ชั้นศิริ เขียนคำนิยมโดยหนุ่มเมืองจันท์ นักเขียน คอลัมนิสต์ชื่อดัง ฟาสต์ฟู้ดธุรกิจ ในมติชนสุดสัปดาห์ ที่ข้อเขียนมักแฝงมุกขำขัน อารมณ์ดีไว้ปิดท้ายแต่ละเรื่องเสมอ ส่วนคำนำ เขียนโดยเอ็ดแคตมูลล์ ผู้ร่วมก่อตั้ง Pixar และประธาน Walt Disney Animation Studios ที่ตอกย้ำว่าอารมณ์ขันทำให้เราเป็นมนุษย์เราพบว่าวิธีการยอดเยี่ยมที่สุดในการเชื่อมโยงความหมายนั้นเข้ากับคนให้ถึงระดับอารมณ์อันลึกซึ้ง คือ การถ่ายทอดมันออกไปด้วยอารมณ์ขัน จากนั้นผู้เขียนได้นำเสนอบทนำ บอกเล่าที่มาที่ไปของหนังสือเล่มนี้ การเปิดคอร์สเรียนวิชานี้ และสร้างหลักสูตรเทคนิคการสร้างอารมณ์ขันเพื่อใช้เชิงธุรกิจอีกด้วย ทั้งเจนนิเฟอร์และนาโอมิค้นพบความมหัศจรรย์ของอารมณ์ขัน จึงตั้งใจศึกษางานวิจัย เก็บรวบรวมข้อมูลวิจัย ลงคอร์สฝึกฝนการแสดงตลก สัมภาษณ์บุคคล ผู้นำที่ใช้พลังของอารมณ์ขันในงานที่ทำ จนนำมาถ่ายทอดให้เห็นประโยชน์อันมากล้นของชีวิตที่ขับเคลื่อนด้วยความขี้เล่น เพราะความเคร่งขรึมและความขี้เล่นส่งพลังอำนาจให้กันและกัน เมื่ออยู่ในจุดที่สมดุล