ประสิทธิผลของเจลล้างมือที่มีส่วนผสมของสารสกัดบัวแดง ในการยับยั้งเชื้อแบคทีเรียก่อโรค
คำสำคัญ:
เจลล้างมือ, สารสกัดบัวแดง, การยับยั้งเชื้อแบคทีเรียบทคัดย่อ
การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประสิทธิผลของเจลล้างมือที่มีส่วนผสมของสารสกัดบัวแดงในการยับยั้งเชื้อแบคทีเรีย ทำการสกัดสารสกัดจากกลีบดอกและเกสรของบัวแดงด้วยตัวทำละลายอินทรีย์ ได้แก่ เฮกเซน เอธิลอะซิเตต เมทานอล และน้ำ ทดสอบความสามารถในการยับยั้งการเจริญของเชื้อแบคทีเรียก่อโรคในมนุษย์ 8 สายพันธุ์ ได้แก่ E. Faecalis E. Coli ATCC 25922 K. Pneumonia P. aeruginosa ATCC 27853 S. typhimurium, S. aureus ATCC 29213 S. epidermidis ATCC 35984 และ V. cholerae โดยวิธี Agar well diffusion หรือวิธีเจาะหลุมบนวุ้น ทดสอบค่าความเข้มข้นต่ำสุดที่สามารถยับยั้งการเจริญของแบคทีเรีย (MIC) และค่าความเข้มข้นต่ำสุดที่สามารถทำลายเชื้อแบคทีเรีย (MBC) ของสารสกัดในแต่ละตัวทำละลาย พบว่า ในชั้นของสารสกัดเอธิลอะซิเตตจากกลีบดอก และสารสกัดเฮกเซนจากเกสรบัวแดงมีค่าในการยับยั้งเชื้อแบคทีเรียก่อโรคในกลุ่มระบบทางเดินอาหารมากที่สุด อย่างไรก็ตามจากการศึกษาประสิทธิภาพในการยับยั้งเชื้อแบคทีเรียของเจลล้างมือที่ผสมสารสกัดเอธิลอะซิเตตจากกลีบดอกมีฤทธิ์ในการยับยั้งเชื้อแบคทีเรียทั้ง 4 สายพันธุ์ คือ E. coli ATCC 25922 S. epidermidis ATCC 35984 V. cholerae และ S. aureus ATCC 29213 และส่วนผสมสารสกัด เฮกเซนจากเกสรแดง สามารถยับยั้งเชื้อแบคทีเรียได้ 3 สายพันธุ์ คือ E. Coli ATCC 25922 S. epidermidis ATCC 35984 และ V. cholerae แต่ไม่สามารถยับยั้ง S. aureus ATCC 29213 ได้ ผลที่ได้แสดงให้เห็นศักยภาพที่สำคัญในการยับยั้งเชื้อแบคทีเรียของสารสกัดบัวแดงและสามารถนำไปพัฒนาเพื่อใช้เป็นอีกทางเลือกหนึ่งในการป้องกันโรคติดเชื้อในระบบต่างๆ ของร่างกายได้
เอกสารอ้างอิง
เอทานอล. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี หัวเฉียวเฉลิมพระเกียรติ, 1(2), 56-65.
ตรีเพชร กาญจนภูมิ. (2552). เคมีของสมุนไพร. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นิตยาจาร กิตติเดชา และคณะ. (2546). การปองกันการติดเชื้อและควบคุมการแพรกระจายเชื้อ Isolation precautions. กรุงเทพฯ:
องคการรับสงสินคาและพัสดุภัณฑ์.
บวรพงศ์ พรชุติ. (2548). เจลล้างมือ. มหา(นคร)สาร, 13(4), 24-28.
บุหรัน พันธุ์สวรรค์. (2545). การศึกษาฤทธิ์ต่อต้านอนุมูลอิสระในผักช้าเลือด. วิทยานิพนธ์ปริญญาโท (สาขาวิชาวิทยาศาสตร์
สิ่งแวดล้อม คณะวิทยาศาสตร์) มหาวิทยาลัยนเรศวร.
บังอร วงศ์รักษ์ และศศิลักษณ์ ปิยะสุวรรณ์. (2549). ฤทธิ์ต้านอนุมูลอิสระของผักพื้นบ้าน. โครงการพิเศษปริญญาตรี (ภาควิชา
เภสัชวิทยา คณะเภสัชศาสตร์) มหาวิทยาลัยมหิดล.
ปิยะวดี เจริญวัฒนะ สุมนาปานสมุทร ดำรงคงสวัสดิ์ และอำนวย เพชรประไพ. (2552). การศึกษาฤทธิ์ในการยับยั้งเชื้อจุลินทรีย์ของ
สารสกัดจากบัวหลวง. รายงานวิจัย มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี.
รองเดช ตั้งตระการพงษ์ และจุลจิตร์ ตั้งตระการพงษ์. (2556). ฤทธิ์ต้านเชื้อแบคทีเรียของสารสกัดยี่หร่า. วารสารวิทยาศาสตร์ แห่ง
มหาวิทยาลัยราชภัฏเพชรบุรี, 13(2), 40-46.
Cockerill FR, Hindler JA, Wikler MA, Patel JB, Alder J, Powell M, et al. (2012). Clinical and Laboratory Standards
Institute. Performance standards for antimicrobial disk susceptibility tests; Approved standard-eleventh
edition. CLSI document M02-A11, 32(3), 1-31.
Dan-Dan Yin, Ru-Yu Yuan, Qian Wu, Shan-Shan Li, Shuai Shao, et al. (2015). Assessment of flavonoids and volatile
compounds in tea infusions of water lily flowers and their antioxidant activities. Food Chemistry, 187(6),
20-28.
Wen-Rui D, Liang-Liang Z, Sai-Sai F, Jian-Guo X. (2014). Chemical composition, antibacterial activity and mechanism of
action of the essential oil from Amomum kravanh. J Food Prot, 77(10), 1740-1746.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
กองบรรณาธิการขอสงวนสิทธิ์ในการปรับปรุงแก้ไขตัวอักษรและคำสะกดต่างๆ ที่ไม่ถูกต้อง และต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร PSRU Journal of Science and Technology ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของคณะวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม และ
ผลการพิจารณาคัดเลือกบทความตีพิมพ์ในวารสารให้ถือมติของกองบรรณาธิการเป็นที่สิ้นสุด
