The Effects of a Self-Care Behavior Promotion Program on Delay Kidney Deterioration in Patients with Chronic Kidney Disease at Lao Khwan Hospital Kanchanaburi Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study employed a quasi-experimental design using a one-group pre-test post-test format. The objective was to examine the effects of a self-care behavior promotion program aimed at slowing kidney deterioration in patients with chronic kidney disease (CKD). The sample consisted of 45 patients attending the Chronic Kidney Disease Clinic at Lao khwan Hospital in 2024. Research instruments included the self-care behavior promotion program and a set of questionnaires. Data were analyzed using descriptive statistics—frequency, percentage, mean, and standard deviation—as well as inferential statistics via the paired t-test.
The results showed that statistically significant increases in the following mean scores after the intervention, compared to the pre-intervention scores Perceived severity of chronic kidney disease (= 5.80, p-value <0.001) Perceived susceptibility to developing chronic kidney disease (= 6.31, p-value <0.001) Perceived benefits of response efficacy among CKD patients (= 5.62, p-value <0.001) Perceived self-efficacy in preventing CKD (= 5.49, p-value <0.001) and Self-care behavior to slow kidney deterioration (= 9.67, p-value <0.001) These results suggest that the intervention significantly improved patients’ perceptions and self-care behaviors related to CKD management.
It is recommended that stakeholders continue monitoring patient outcomes in the long term following the program, and that family members be encouraged to play an active role in supporting patient behavior change, in order to enhance motivation and ensure consistency in daily practice.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ความคิดเห็นและข้อเสนอแนะใดๆ ที่นำเสนอในบทความเป็นของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว โดยบรรณาธิการ กองบรรณาธิการ และคณะกรรมการวารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยปทุมธานี ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใด มหาวิทยาลัย บรรณาธิการ และกองบรรณาธิการจะไม่รับผิดชอบต่อข้อผิดพลาดหรือผลที่เกิดจากการใช้ข้อมูลที่ปรากฏในวารสารฉบับนี้
References
กิ่งกมล เพชรศรี และกันตพร ยอดไชย. (2566). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับคุณภาพชีวิตในผู้ป่วยโรคไตเรื้อรังระยะสุดท้ายที่ได้รับการฟอกเลือดด้วยเครื่องไตเทียมในช่วงสถานการณ์การระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนา 2019. วารสารวิจัยทางการพยาบาล การผดุงครรภ์และวิทยาศาสตร์สุขภาพ, 43(1), 105-117.
ดวงดาว อรัญวาสน์, ญาณีกร สีสุรี และผดุงศิษฏ์ ชำนาญบริรักษ์. (2563). ผลของโปรแกรมการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมสุขภาพเพื่อชะลอไตเสื่อมในผู้ป่วย โรคเบาหวาน ความดันโลหิตสูง โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลเกิ้ง อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. วารสารวิชาการสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดมหาสารคาม, 9(18), 1-12.
นิสากร วิบูลชัย, และรุ่งทิวา ศรีเดช. (2563). การพัฒนาโปรแกรมการเสริมสร้างแรงจูงใจในการจัดการตนเอง เพื่อชะลอไตเสื่อมใน ผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ที่มีภาวะความดันโลหิตสูง. วารสารแพทย์นาวี, 479(2), 373-391.
บุษรินทร์ สุวรรณมาโจ. (2567). ผลของโปรแกรมการดูแลตนเองตามแบบแผนความเชื่อด้านสุขภาพเพื่อชะลอการเสื่อมของไตในผู้ป่วยโรคไตเรื้อรังระยะที่ 3 โรงพยาบาลโพนสวรรค์ จังหวัดนครพนม. วารสารสุขภาพและสิ่งแวดล้อมศึกษา, 9(1), 703-713.
พนิดา รัตนศรี. (2565). ผลของโปรแกรมสนับสนุนการจัดการตนเองเพื่อชะลอไตเสื่อมต่อ พฤติกรรมการจัดการตนเองและผลลัพธ์ทางคลินิกในผู้ป่วยเบาหวานชนิดที่ 2 ของ โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลสำราญ. วารสารสำนักงานสาธารณสุขจังหวัด ขอนแก่น, 4(2), 209-224.
พรพิมล นาคะ. (2567). ผลของโปรแกรมการจัดการตนเองต่อพฤติกรรมการจัดการตนเองความดันโลหิตและอัตราการกรองของไตของผู้ป่วยความดันโลหิตสูงที่มีโรคไตเรื้อรังระยะที่ 3. วารสารวิชาการเพื่อการพัฒนาระบบสุขภาพปฐมภูมิ และสาธารณสุข, 2(2), 155- 166.
พิศิษฐ์ เสรีธรรมะพิทักษ์. (2566). ผลของโปรแกรมการส่งเสริมพฤติกรรมการดูแลสุขภาพ เพื่อ ชะลอการเสื่อมของไต ในผู้ป่วยโรคไตเรื้อรังระยะที่ 1-3a โรงพยาบาลโพนสวรรค์ จังหวัด นครพนม. วารสารอนามัยสิ่งแวดล้อม และสุขภาพชุมชน, 8(2), 563–573.
ราวดี โคตรพรหม. (2567). ผลของโปรแกรมการจัดการโรคไตเรื้อรังโดยใช้รูปแบบการดูแลโรคเรื้อรังผู้ป่วยโรคไตเรื้อรังระยะที่ 3 และระยะที่ 4 ในโรงพยาบาลวานรนิวาส จังหวัดสกลนคร. วารสารวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีสู่ชุมชน, 2(4), 60-73.
โรงพยาบาลเลาขวัญ. (2567). จำนวนผู้ป่วยที่มารับบริการคลินิกโรคไตเรื้อรัง โรงพยาบาลเลาขวัญ ปี 2563 – 2567 [เอกสารที่ไม่ได้ตีพิมพ์]. งานประกันสุขภาพ โรงพยาบาลเลาขวัญ.
วไลลักษณ์ มั่นคง นงพิมล นิมิตรอานันท์ และศศิธร รุจนเวช. (2567). ผลของการประยุกต์ แบบจำลองการดูแลระยะเปลี่ยนผ่าน เพื่อชะลอภาวะไตเสื่อมในผู้ป่วยโรคไต เรื้อรังที่มีภาวะ ความดันโลหิตสูง. วารสารพยาบาล, 73(4), 21-30.
สุจิตรา ภักดิ์จรุง. (2566). ผลของโปรแกรมการจัดการตนเองต่อการชะลอความเสื่อมของไตระยะ 3 โรงพยาบาลคอนสวรรค์ อำเภอคอนสวรรค์ จังหวัดชัยภูมิ. วารสารอนามัยสิ่งแวดล้อม และสุขภาพชุมชน, 8(3), 712-717.Bandura, A. (1997). Self-efficacy: The exercise of control. New York: W. H. Freeman and Company.
Best, J. W. (1981). Research in education 4 th ed. New Jersey: Prentice Hall.
Dunn, S. P., & Rogers, R. W. (1986). Protection motivation theory and preventive health: Beyond the health belief model. Journal of Health Education Research. National.
Floyd, D. L., Prentice-Dunn, S., & Rogers, R. W. (2000). A meta-analysis of research on protection motivation theory. Journal of Applied Social Psychology, 30(2), 407–429. https://doi.org/10.1111/j.1559-1816.2000.tb02323.x.
Milne, S., Sheeran, P., & Orbell, S. (2000). Prediction and intervention in health- related behavior: A meta-analytic review of protection motivation theory. Journal of Applied Social Psychology, 30(1), 106–143.
Rogers, R. W. (1983). Cognitive and physiological processes in fear appeals and attitude change: A revised theory of protection motivation. In J. Cacioppo & R. Petty (Eds.), Social Psychophysiology (pp. 153–176). New York: Guilford Press.
Weiner, D. E. (2009). Public health consequences of chronic kidney disease. Clinical Pharmacology & Therapeutics, 86(5), 566-569.
