ปัจจัยที่ส่งผลกระทบต่อการเปลี่ยนรูปแบบการเดินทางไปสู่ระบบรถไฟฟ้าชานเมือง: กรณีศึกษาพื้นที่ศาลายา ประเทศไทย

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาพฤติกรรมการเลือกรูปแบบการเดินทางของผู้เดินทางระหว่างศาลายาและกรุงเทพมหานคร โดยได้พัฒนาแบบจำลองการเลือกจากทฤษฎีอรรถประโยชน์แบบสุ่มเพื่อประเมินผลกระทบของปัจจัยต่างๆ ที่มีต่อการตัดสินใจของผู้เดินทางการออกแบบแบบสอบถามใช้วิธีสถานการณ์สมมติเพื่อสร้างรูปแบบปัจจัยการบริการที่มีศักยภาพในการดึงดูดผู้เดินทางให้มาใช้รถไฟสายสีแดงอ่อนในอนาคตการศึกษาได้สร้างและปรับเทียบแบบจำลองโลจิตพหุนามสองรูปแบบโดยแยกตามข้อมูลการครอบครองรถยนต์ กลุ่มตัวอย่างในการสำรวจเป็นผู้ตอบแบบสอบถามจำนวน 444 คนจากพื้นที่ศึกษา แบบจำลองที่ปรับเทียบแล้วมีความถูกต้องและสามารถพยากรณ์สัดส่วนการใช้รถไฟในอนาคต มูลค่าของเวลาการเดินทางสำหรับผู้ที่เป็นเจ้าของรถยนต์ส่วนตัวมีค่าเท่ากับ 69.24 บาทต่อชั่วโมง ซึ่งต่ำกว่ามูลค่าเวลาของเวลาการเดินทางของผู้ที่ไม่มีรถยนต์ส่วนตัวซึ่งเท่ากับ 113.02 บาทต่อชั่วโมง มูลค่าของเวลาเดินทางนี้อาจเป็นผลมาจากปัจจัยด้านเศรษฐกิจสังคมและด้านการเดินทางอื่นๆ เช่น รายได้ อาชีพ เวลาเดินทาง และวัตถุประสงค์การเดินทาง ความยืดหยุ่นอุปสงค์ทางตรงแสดงให้เห็นว่า เวลาในการเดินทางนี้มีผลต่อการเลือกรูปแบบการเดินทางมากกว่าค่าใช้จ่ายในการเดินทาง อย่างไรก็ตามเวลาในการเดินทางจะมีผลกระทบน้อยลงเมื่อมีการครอบครองรถยนต์มากขึ้น การศึกษานี้พบว่า อิทธิพลของเวลาในการเดินทางนี้จะลดลงเมื่อผู้เดินทางเป็นเจ้าของรถยนต์ การครอบครองรถยนต์นี้เป็นอุปสรรคในการเปลี่ยนไปใช้รูปแบบการเดินทางอื่นที่มีอยู่ คาดการณ์ว่าถ้ารถไฟสายสีแดงอ่อนใช้เวลา 55 นาทีและคิดค่าโดยสาร 60 บาทในการเดินทางระหว่างศาลายาและกรุงเทพฯ จะมีส่วนแบ่งตลาดถึง 41.5% ผลของการศึกษานี้ทำให้สามารถกำหนดนโยบายการดำเนินงานสำหรับรถไฟฟ้าสายสีแดงอ่อนเพื่อให้มีสัดส่วนผู้ใช้มากขึ้นและส่งเสริมรูปแบบการเดินทางที่ยั่งยืน