การตรวจสอบความถูกต้องของค่าพิกัดแผนที่จากอากาศยานไร้คนขับ
คำสำคัญ:
การสำรวจภาคพื้นดิน, อากาศยานไร้คนขับ, ค่าพิกัดสามมิติบทคัดย่อ
การสำรวจรังวัดด้วยภาพจากอากาศยานไร้ขนขับในงานสำรวจและจัดทำแผนที่ยังไม่ได้ถูกกำหนดเป็นมาตรฐานค่าความถูกต้องเชิงตำแหน่งไว้อย่างชัดเจน ดังนั้นการศึกษาครั้งนี้จึงเป็นการตรวจสอบความถูกต้องของค่าพิกัดสามมิติจากข้อมูลอากาศยานไร้คนขับ โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อประเมินความถูกต้องของค่าพิกัดสามมิติของแผนที่จากอากาศยานไร้คนขับโดยใช้ข้อมูลการสำรวจด้วยกล้องสำรวจ โดยที่ค่าพิกัดทางราบและทางดิ่งของการรังวัดด้วยกล้องสำรวจได้จากวิธีการรังวัดด้วยงานวงรอบปิดและหลักการตรีโกณมิติ ตามลำดับ ในขณะที่ค่าพิกัดทางราบและทางดิ่งจากอากาศยานไร้คนขับ ได้จากภาพถ่ายออร์โธ และผลต่างของข้อมูล DSM กับ DTM ตามลำดับ สำหรับผลการประเมินความถูกต้องของค่าพิกัดสามมิติ ประกอบด้วย การตรวจสอบความถูกต้องเชิงตำแหน่งทางราบ (X และ Y) และทางดิ่ง (Z) พบว่า ความคลาดเคลื่อนแกน X และ Y มีค่า RMSE เท่ากับ 1.22 และ 3.44 ตามลำดับ และมีค่าความคลาดเคลื่อนตามมาตรฐาน NSSDA ของตำแหน่งทางราบ เท่ากับ 3.65 เมตร ส่วนผลการประเมินความถูกต้องเชิงตำแหน่งทางดิ่ง พบว่า ความคลาดเคลื่อนแกน Z ระหว่างความสูงจากแบบพิมพ์เขียวกับความสูงจากการรังวัดด้วยกล้องสำรวจ มีค่า RMSE เท่ากับ 1.19 และค่าตามมาตรฐาน NSSDA มีค่าคลามคลาดเคลื่อนเท่ากับ 2.34 เมตร และความคลาดเคลื่อนแกน Z ระหว่างแบบพิมพ์เขียวกับความสูงจาก UAV พบว่า มีค่า RMSE เท่ากับ 4.19 และ ความคลาดเคลื่อนตามมาตรฐาน NSSDA เท่ากับ 8.21 เมตร สามารถสรุปได้ว่า การเลือกใช้ข้อมูลตำแหน่งทางราบสามารถเลือกใช้วิธีการสำรวจได้ทั้งสองรูปแบบขึ้นอยู่กับเกณฑ์ความคลาดเคลื่อนที่ยอมรับได้ สำหรับการรังวัดความสูงด้วยกล้องสำรวจมีความถูกต้องมากกว่าการสำรวจด้วย UAV แต่อย่างไรก็ตาม อาคารที่มีความสูงไม่มาก (ต่ำกว่า 10 เมตร) สามารถเลือกใช้การรังวัดความสูงได้ทั้งกล้องสำรวจ และ UAV
เอกสารอ้างอิง
กรมโยธาธิการและผังเมือง. (2564). การสำรวจและจัดทำแผนที่ด้วยอากาศยานไร้คนขับ (Unmanned Aerial Vehicle: UAV). สืบค้นจาก http://oldoffice.dpt.go.th/km/images/pdf/paper_km_6_63.pdf.
กัญญารัตน์ วัลภา. (2564). การรับรู้ระยะไกล (Remote Sensing). สืบค้นจาก http://gungunyarat. blogspot.com.
กาญจน์เขจร ชูชีพ. (2561). การประเมินความถูกต้อง (Accuracy Assessment): Remote Sensing Technical. Note NO.3 (2018). Faculty of Forestry, Kasetsart University.
จนิษฐ์ ประเสริฐบูรณะกุล, วิลาสลักษณ์ วงศ์เยาว์ฟ้า และ สุกิจ วิเศษสินธุ์. (2561). การวิเคราะห์พื้นที่น้ำท่วมด้วย LIDAR: ข้อมูลความสูงภูมิประเทศเชิงเลขความละเอียดสูง. กรุงเทพฯ: บริษัท ESRI (ประเทศไทย) จำกัด.
นภสัวรรณ บุญทวีสวัสดิ์. (2562). ความถูกต้องเชิงพื้นที่ของการใช้อากาศยานไร้คนขับเพื่อผลิตแผนที่ภาพถ่ายรายละเอียดสูง (Spatial accuracy of applying unmanned aerial vehicle to produce high – resolution map) (บัณฑิตวิทยาลัย), มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
มานัส ยอดธง. (2564). การหาความสูงของวัตถุด้วยกล้องวัดมุม [เอกสารประกอบการสอน]. ขอนแก่น: สาขาวิชาช่างสำรวจ, วิทยาลัยเทคนิคขอนแก่น.
วิศวกรรมสถานแห่งประเทศไทย. (2562). มาตรฐานการสำรวจด้วยอากาศยานไร้คนขับเพื่องานวิศวกรรม (ฉบับเทคนิคพิจารณ์). สืบค้นจาก https://onedrive.live.com/?authkey=%21ALmUKv3xryMXbMo&cid=46DDF7F825C74B24&id=46DDF7F825C74B24%211028&parId=46DDF7F825C74B24%211027&o=OneUp.
สมบัติ อยู่เมือง. (2564). ข้อมูลจากการสำรวจระยะไกล (Remote Sensing). สืบค้นจาก http://www.gisthai.org / about-gis/remote-sensing.html.
สำนักงานพัฒนาเทคโนโลยีอวกาศและภูมิสารสนเทศ (องค์การมหาชน). (2555). ความหมายของข้อมูลความสูงภูมิประเทศที่ให้บริการ การเผยแพร่และบริการข้อมูลภูมิสารสนเทศพื้นฐาน ชั้นข้อมูลความสูงภูมิประเทศ (DEM). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการยุทธศาสตร์เพื่อวางระบบวางบริหารจัดการทรัพยากรน้ำ (กยน.).
สิทธิพร พันธุระ. (2558). รายวิชาวิศวกรรมสำรวจ (Survey Engineering) [เอกสารประกอบการสอน]. อุดรธานี: สาขาวิชาเทคโนโลยีก่อสร้าง, คณะเทคโนโลยี, มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
Authority, T. V. (1998). Geospatial Positioning Accuracy Standards Part 3: National Standard for Spatial Data Accuracy. National Aeronautics and Space Administration: Virginia, NV, USA.
