การศึกษาพื้นที่สีเขียวด้วยหลักการการจัดการพื้นที่สีเขียวชุมชนเมืองอย่างยั่งยืน กรณีศึกษามหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน นครราชสีมา (ศูนย์กลาง)

บทคัดย่อ

บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประเภทพื้นที่สีเขียวในมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลอีสาน นครราชสีมา (ศูนย์กลาง) หรือ มทร.อีสาน นครราชสีมา (ศูนย์กลาง) ตามหลักการจัดการพื้นที่สีเขียวชุมชนเมืองอย่างยั่งยืน โดยมี 3 ขั้นตอน คือ 1) การรวบรวมข้อมูล เช่น ข้อมูลภาพดาวเทียมจาก Bing ในควอนตัมจีไอเอส เวอร์ชั่น 2.18.16 ปี พ.ศ. 2563 2) การวิเคราะห์ข้อมูลการแปลตีความด้วยสายตา และการตรวจสอบภาคสนาม และ 3) การรายงานผลการศึกษา

ผลการศึกษา พบว่า ประเภทพื้นที่สีเขียวใน มทร.อีสาน มี 5 ประเภท ได้แก่ 1) พื้นที่สีเขียวประเภทเพื่อบริการด้านนันทนาการและความงามทางภูมิทัศน์ 2) พื้นที่สีเขียวประเภทอรรถประโยชน์ 3) พื้นที่สีเขียวประเภทรักษาสิ่งแวดล้อม 4) พื้นที่สีเขียวประเภทริ้วยาว ริมทางสัญจร และ 5) พื้นที่สีเขียวประเภทรกร้าง โดยมีการประเมินความถูกต้องโดยรวม เท่ากับ 84.75% ส่วนประเภทพื้นที่สีเขียวยั่งยืนและไม่ยั่งยืน พบว่า ภาพรวมของพื้นที่สีเขียวตามหลักการการจัดการพื้นที่สีเขียวชุมชนเมืองอย่างยั่งยืน มี 215.30 ไร่ โดยแบ่งเป็นพื้นที่สีเขียวยั่งยืน 162.90 ไร่ (75.66%) และพื้นที่สีเขียวไม่ยั่งยืน 52.40 ไร่ (24.34%) ซึ่งมีพื้นที่สีเขียวประเภทเพื่อบริการด้านนันทนาการและความงามทางภูมิทัศน์มีมากที่สุด 138.40 ไร่ (64.28%) แบ่งเป็นพื้นที่สีเขียวยั่งยืน 98.00 ไร่ (45.52%) และพื้นที่สีเขียวไม่ยั่งยืน 40.40 ไร่ (18.76%) ขณะที่พื้นที่สีเขียวประเภทริ้วยาว ริมทางสัญจรมีน้อยที่สุด 1.90 ไร่ (0.88%) โดยเป็นพื้นที่สีเขียวยั่งยืนทั้งหมด 1.90 ไร่ (0.88%) อย่างไรก็ตามมีพื้นที่สีเขียวที่ควรเพิ่ม คือ พื้นที่สีเขียวประเภทรักษาสิ่งแวดล้อม และพื้นที่สีเขียวประเภทริ้วยาว ริมทางสัญจร มี 6% และ 0.88% ในพื้นที่ศึกษา ตามลำดับ ดังนั้นสองพื้นที่นี้มหาวิทยาลัยควรจะได้นำไปใช้วางแผนบริหารจัดการได้ในการเพิ่มและรักษาต่อไป