Tourism Potential Assessment of Ban Nakhuha, Phrae Province
Keywords:
Tourism Potential, Ban Nakhuha, PhraeAbstract
Promotion of tourism in less-visited areas and community-based tourism have been ones of Thailand’s policies for income distribution and inequality alleviation in both dimensions of space and social class. This study assessed
the potential of being tourist attraction of Ban Nakhuha village, Phrae province. Ban Nakhuha is directed as a community-based tourism village in Phrae, one of the less-visited provinces. Methods of data collection included field observation and questionnaire with 30 sampled tourists.
The results show that Ban Nakhuha has potential of being a tourist attraction in the high level in all 3 assessed dimensions: tourism attraction, accessibility and facilities. Its best potential aspects include the beauty of nature and scenery, nice recreation, and uniqueness. Recommendations for improve tourism potential of Ban Nakhuha include public relations to make it better well known and accessible as well as improving restaurants or food service in the village. Whist further research for develop tourism in Ban Nakhuha can be the analysis of sustainability of its tourism management so that the village, which already has high potential of being a tourist attraction, will move towards sustainable tourism.
References
กรมการท่องเที่ยว. (2561). แผนยุทธศาสตร์พัฒนาการท่องเที่ยว พ.ศ. 2561-2564. กรุงเทพฯ: กรมการท่องเที่ยว.
กรมอุตุนิยมวิทยา. (2561). สถิติปริมาณฝน จำแนกรายจังหวัด และสถานีตรวจอากาศ เป็นรายเดือน พ.ศ.2561. สืบค้นจาก http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:3vEVf8hKOKoJ:statbbi.nso.go.th/staticreport/Page/sector/TH/report/sector_21_65_TH_.xlsx+&cd=1&hl=th&ct=clnk&gl=th.
กรวรรณ สังขกร, นางสุรีย์ บุญญานุพงศ์, จันทร์จิตร เธียรสิริ, กฤษณา พุ่มเล็ก และ กาญจนา จี้รัตน์. (2555). รายงานวิจัย เรื่องการประเมินศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวแบบ Slow Tourism ในภาคเหนือตอนบนที่เหมาะสมกับนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุ สถาบันวิจัยสังคม, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). Tourism economic review รายงานสภาวะเศรษฐกิจการท่องเที่ยว (ฉบับที่ 1 ปี พ.ศ.2562).
กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัดแพร่. (2564). บรรยายสรุปจังหวัดแพร่ ปี พ.ศ.2564. แพร่: สำนักงานจังหวัดแพร่.
กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัดแพร่. (2564). แผนการพัฒนาจังหวัด พ.ศ. 2561 – 2565 ฉบับทบทวนพ.ศ. 2564 เล่ม 2. แพร่: สำนักงานจังหวัดแพร่.
กองวิจัยการตลาด การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2561). Tourism... Go Local ชุมชนเติบใหญ่ เมืองไทยเติบโต. จุลสารวิชาการการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (TAT Review), 4(2), 4–10.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา. (2563). Tourism economic รายงานภาวะเศรษฐกิจการท่องเที่ยว Review COVID-19 กับผลกระทบต่อการท่องเที่ยวไทย สถานการณ์การท่องเที่ยวของประเทศไทย (ไตรมาส 1/2563).
คณะกรรมการนโยบายการท่องเที่ยวแห่งชาติ. (2559). เเผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติ ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานปลัดกระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
จอมพจน์ คชสาร, และ ธนวิชญ์ แสงสง. (2559). ศักยภาพของชุมชนเพื่อการพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวโดยชุมชน กรณีศึกษาบ้านนาคูหา ตำบลสวนเขื่อน อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่่ (สารนิพนธ์วิชาการจัดการชุมชน). มหาวิทยาลัยแม่โจ้ – แพร่ เฉลิมพระเกียรติ, แพร่.
จันจิรา แก้วอ่อน. (2565). การสำรวจและทำแผนที่การท่องเที่ยวบ้านนาคูหา จังหวัดแพร่. การประชุมวิชาการ (Proceedings) ทรัพยากรธรรมชาติ สารสนเทศภูมิศาสตร์ และสิ่งแวดล้อม ครั้งที่ 6 (NatGen 6th), วันที่ 24 – 25 กุมภาพันธ์ 2565 (น. 279 – 291). กรุงเทพฯ: ภาควิชาภูมิศาสตร์ คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
จุฑามาศ ไชยศร. (2536). การศึกษาศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวเพื่อพัฒนาการท่องเที่ยว ในจังหวัด แม่ฮ่องสอน (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิตภูมิศาสตร์). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร, กรุงเทพฯ.
ฉัตรฆฤณ พิชัยกมลฉัตร. (2550).การประเมินศักยภาพและการวิเคราะห์แหล่งท่องเที่ยวในจังหวัดนนทบุรี (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตร์มหาบัณฑิต). สาขาภูมิศาสตร์ ภาควิชาภูมิศาสตร์, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ณรงค์ พลีรักษ์. (2556). ระบบสารสนเทศทางภูมิศาสตร์เพื่อการจัดการการท่องเที่ยวชุมชนในจังหวัดชลบุรี. วารสารวิจัยและพัฒนา มจธ, 36(2), 235-248.
ณิชาภัทร สุรวัฒนานนท์. (2562). การท่องเที่ยวกับบทบาทขับเคลื่อนเศรษฐกิจไทย ฮีโร่จำเป็นหรือฮีโร่ตัวจริง?. สืบค้นจาก https://www.bot.or.th/Thai/ResearchAndPublications/articles/Pages/Article_ 29Oct2019.aspx.
ทิพวรรณ พุ่มมณี. (2544). การจัดการอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: สำพักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
เทิดชัย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.
ประชาชาติธุรกิจ. (2561). EIC: Overtourism ไทยจะรับมืออย่างไร?. ประชาชาติธุรกิจออนไลน์. สืบค้นจาก https://www. prachachat.net/tourism/news-195138.
ปานทิพย์ อัฒนพานิช. (2559). ภูมิศาสตร์การท่องเที่ยวไทย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พยอม ธรรมบุตร. (2549). องค์ประกอบของการท่องเที่ยว [เอกสารประกอบการเรียนการสอน]. กรุงเทพฯ: สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
พิมพ์ระวี โรจน์รุ่งสัตย์. (2553). การท่องเที่ยวชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
ภัทร์ธนกัลย์ เตี่ยไพบูลย์. (2557). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชน บ้านหัวนอนวัด ตำบลแม่ทอม อำเภอบางกล่ำ จังหวัดสงขลา (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาวิชาการจัดการสิ่งแวดล้อม, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์, สงขลา.
มิ่งสรรพ์ ขาวสอาด. (2560). ท่องเที่ยวไทย อานิสงส์ถ้วนหน้า. มติชนออนไลน์. สืบค้นจาก https://www.matichon.co.th /columnists/news_740965.
วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2529). ผลกระทบของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวต่อมรดกศิลปวัฒนธรรม. จุลสารการท่องเที่ยว (ฉบับเดือนตุลาคม), 4, 31–38.
วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2550). ศักยภาพในการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุน สนับสนุนงานวิจัย.
ศิริจรรยา ประพฤติกิจ. (2553). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวในอำเภอเมือง จังหวัดตราดเพื่อจัดทำเส้นทางท่องเที่ยวเชิงนิเวศ (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพฯ.
ส่วนบริหารและพัฒนาเทคโนโลยีการทะเบียน. (2562). สถิติจำนวนประชากรและบ้าน. สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่สิบสอง พ.ศ. 2560-2564. กรุงเทพฯ: สำนักนายกรัฐมนตรี.
สำนักงานพัฒนาเทคโนโลยีอวกาศและภูมิสารสนเทศ (องค์การมหาชน) และสมาคมสำรวจข้อมูลระยะไกลและสารสนเทศภูมิศาสตร์แห่งประเทศไทย. (2552). ตำราเทคโนโลยีอวกาศและภูมิสารสนเทศศาสตร์. กรุงเทพฯ: สำนักงานพัฒนาเทคโนโลยีอวกาศและภูมิสารสนเทศ (องค์การมหาชน). สืบค้นจาก https://stat.bora.dopa.go.th/stat/statnew/statyear/#/TableTemplate/Area/statpop.
สุมาลี ไชยศุภรากุล. (2547). คนทุกข์เมือง เล่ม 1. กรุงเทพ ฯ: สาขาการวิจัยและพัฒนาเมือง มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2561). การท่องเที่ยวโดยชุมชน วิถีไทย เก๋ไก๋อย่างยั่งยืน. จุลสารวิชาการการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (TAT Review), 4(3), 52–57.
อารยา จันทร์สกุล. (2561). Overtourism ผลกระทบและแนวทางการจัดการเพื่อความยั่งยืน. สืบค้นจาก https://www.bot.or.th/Thai/MonetaryPolicy/Southern/ReasearchPaper/Overtourism.pdf.
