LOCAL MUSEUM DESIGN FOR INTERDISCIPLINARY LEARNING: CHACHOENGSAO PROVINCE
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research is 1) to study the problems and needs of the local museum in Chachoengsao 2) to develop ways of local museum design for interdisciplinary learning in Chacheongsao province and 3) to study the results of local museum design for interdisciplinary learning of Chacheongsao province. The data were analyzed by using the qualitative analyzing data from documents, in-depth interview from local community philosophers, academics, organization executives and focus-groups with local people. The results of this research revealed that
1) The problems were similar to those of other museums; limited budgets for management, personnel shortage and uninteresting displays and learning activities. The local museum needs the cooperation of the local in museum promoting, learning activities and fostering a love of community in a young generation.
2) The ways of local museum design for interdisciplinary learning of Chacheongsao province should be related to other 3 main learning resources; Klong Suan Old Market, Bonsri Learning Centre and the Sufficiency Economy and Agriculture Philosopher Learning Centre which have integrated learning activities and community cooperation. Material display designs were divided into 2 areas; permanent materials display and temporarily materials display by emphasis of relation between activities and materials display.
3) The results of the ways of Local Museum Design Development Program were meaningful and suitable for demonstration, display and training of students and general public. In addition, the cooperation of the local community, the local administrative organizations, and other organizations also supported themanagement system design.
Article Details
"The opinions and contents including the words in papers are responsibility by the authors."
"ข้อคิดเห็น เนื้อหา รวมทั้งการใช้ภาษาในบทความถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน"
References
[2] สายันต์ ไพรชาญจิตร์.2558.กระบวนการพิพิธภัณฑ์บริบาล. วารสารอยุธยาศึกษาปีที่ 7 ฉบับที่ 1 มกราคม-มิถุนายน 2558.
[3] ประภัสสร โพธิ์ศรีทอง. 2549. พิพิธภัณฑ์ไทยกับการไล่ตามความฝัน. จุลสารหอจดหมายเหตุธรรมศาสตร์ ฉบับที่ 9 (มิถุนายน 2548 – พฤษภาคม 2549).
[4] ศูนย์ศิลปะ วัฒนธรรมและภูมิปัญญาท้องถิ่น มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์.2556. ข้อมูลพิพิธภัณฑ์จังหวัดฉะเชิงเทรา. (เอกสารอัดสำเนา).
[5] ปณิตา สระ วาสี, ชีวสิทธิ์ บุณยเกียรติ.2557. คนทำพิพิธภัณฑ์. กรุงเทพฯ : ศูนย์มานุษย์วิทยาสิรินธร (องค์การ มหาชน).
[6] สุภางค์ จันทวานิช. 2547.การวิเคราะห์ข้อมูลในการวิจัยเชิงคุณภาพ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย.
[7] กาญจนา แก้วเทพ และคณะ. 2553. การบริหารจัดการวัฒนธรรมพื้นบ้านแบบมีส่วนร่วมด้วยนวัตกรรมการวิจัย. กรุงเทพฯ : ภาพพิมพ์.
[8] Johnson, Julie I. 2012. Museums, Leadership, and Transfer: An Inquiry into Organizational Supports for Learning Leadership. [On-line]. Retrieved October 3, 2012. from https://etd.ohiolink.edu/view.cgi?acc_num=antioch1347914892
[9] นวลลออ ทินานนท์. 2544. รายงานการวิจัยการศึกษางานหัตถกรรมพื้นบ้านในจังหวัดนครนายก. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัย ศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร.