การเพิ่มประสิทธิภาพการเฝ้าระวังโรคลิจิแนร์ในโรงแรมแห่งหนี่ง เขตคลองเตย กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
โรคลีเจียนแนร์ (Legionnaires’ Disease) เป็นโรคปอดอักเสบเกิดจากการหายใจรับเชื้อแบคทีเรียลีจิโอเนลลา (Legionella) ซึ่งแพร่กระจายผ่านทางละอองน้ำเข้าไปในร่างกาย พบได้ทุกภูมิภาคของโลกและพบได้ในประเทศไทยซึ่งเป็นประเทศในเขตร้อนที่มีอุณหภูมิและความชื้นที่เหมาะแก่การเจริญเติบโตของลีจิโอเนลลา กระทรวงสาธารณสุขของไทยมีมาตรการเฝ้าระวังการระบาดของโรคในหมู่นักท่องเที่ยวต่างชาติที่มาพักในโรงแรมเขตกรุงเทพมหานครและทั่วประเทศ เนื่องจากการติดเชื้อลีจิโอเนลล่าของนักท่องเที่ยวส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของการท่องเที่ยวของประเทศทำความเสียหายต่อธุรกิจการท่องเที่ยว โรคลีเจียนแนร์มีอัตราป่วยตายสูง ในประเทศไทยมีประวัติการแพร่ระบาดของโรคลีเจียนแนร์มาแล้วในช่วงปลายปี 2549 ดังนั้นการป้องกันการปนเปื้อนเชื้อลีจิโอเนลล่าภายในโรงแรมที่พักของไทยจึงถือเป็นสิ่งที่สำคัญ
งานวิจัยนี้เป็นการศึกษาเชิงพรรณนา (Description Study) มีวัตถุประสงค์เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการเฝ้าระวังเชื้อลีจิโอเนลล่าภายในโรงแรมแห่งหนึ่งที่มีรายงานตรวจพบเชื้อลีจิโอเนลล่า ในการศึกษาได้ตรวจเชื้อจากตัวอย่างน้ำที่เก็บจากแหล่งน้ำภายในโรงแรมที่อาจเป็นที่อยู่ของเชื้อลีจิโอเนลล่าและสามารถกระจายเชื้อสู่แขกและผู้อยู่อาศัยในโรงแรม เช่น หอผึ่งเย็น น้ำใช้จากก๊อกน้ำร้อนและก๊อกน้ำเย็นในห้องพักแขก จากฝักบัวอาบน้ำ ถังพักน้ำร้อน ถังพักน้ำเย็นบนหลังคาและใต้ดิน พบว่าตรวจพบเชื้อในทุกแหล่งที่เก็บตัวอย่างน้ำ ยกเว้นถังพักน้ำเย็นใต้ดิน การวิเคราะห์สภาพแวดล้อมภายนอกและภายใน (SWOT analysis) หาสาเหตุของการปนเปื้อนของเชื้อทำให้สามารถสร้างมาตรการเฝ้าระวังการปนเปื้อนของเชื้อขึ้น เปรียบเทียบการพบเชื้อลีจิโอเนลล่า ก่อนและหลังการใช้มาตรการการเฝ้าระวัง พบว่าก่อนการใช้มาตรการพบเชื้อได้ทุกแหล่งที่เก็บตัวอย่างน้ำ ยกเว้นถังเก็บน้ำใต้ดิน แต่หลังจากการเฝ้าระวังซึ่งมีการเก็บตัวอย่างน้ำตรวจทุกเดือน พบเชื้อเพียงเดือนแรก จาก หอผึ่งเย็น ก๊อกน้ำร้อน และก๊อกน้ำเย็นจากห้องพักแขกเท่านั้น ต่อจากนั้นตรวจไม่พบเชื้อเลยจากทุกแหล่งตลอดระยะเวลาดำเนินมาตรการ 12 เดือน ดังนั้นเพื่อให้การเฝ้าระวังเชื้อเป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพจะต้องปฏิบัติตามแผนของมาตรการป้องกันการแพร่กระจายของเชื้อลีจิโอเนลล่าจากแหล่งแพร่กระจายเชื้ออย่างเคร่งครัด
Article Details
เนื้อหาและข่อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ เทคโนโลยี พลังงาน และสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือว่าร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ เทคโนโลยี พลังงาน และสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ เทคโนโลยี พลังงาน และสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม หากบุคคล หรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมด หรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาต เป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิชาการ เทคโนโลยี พลังงาน และสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม เท่านั้น
References
นิจศิริ เรืองรังษี และ ชนิดา พลานุเวช. (2554). การเฝ้าระวังสุขภาวะและความเสี่ยงจาการติดเชื้อโรคในสปา, วิทยาลัยวิทยาศาสตร์สาธารณสุข จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปานทิพย์ ผลความดี. (2561). การเพิ่มประสิทธิภาพการเฝ้าระวังโรคลีเจียนแนร์ในโรงแรมพื้นที่เขตวัฒนาโดยใช้เครือข่าย. สถาบันพัฒนาข้าราชการกรุงเทพมหานคร
พิพัฒน์ ลักษมีจรัลกุล และคณะ. (2557). ความชุกของการปนเปื้อนเชื้อลีจิโอเนลล่า นิวโมฟิล่าและลักษณะการดูแลบำรุงรักษาคูลลิ่งทาวเวอร์ที่ติดตั้งในสถานที่บางแห่ง กรุงเทพมหานคร. สงขลานครินทร์เวชสาร. 32(1), 1-10.
สมชัย บวรกิตติ. 2552. โรคทางละอองน้ำในอากาศ. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข, 3(4), 489-494.
สมภพ ญาณพิสิฐกุล และนัยนา ศรีชัย. (2556). ความชุกของเชื้อลีจีโอเนลล่า (Legionella sp.) ในหอผึ่งเย็นของโรงแรมในตำบลป่าตอง จังหวัดภูเก็ต, การประชุมหาดใหญ่วิชาการ ครั้งที่ 4 “การวิจัยเพื่อพัฒนาสังคมไทย” วันที่ 10 พฤษภาคม 2556, มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
สำนักอนามัยสิ่งแวดล้อม กรมอนามัย กระทรวงสาธารณสุข. (2550). การควบคุมเฝ้าระวังปัญหาการแพร่ระบาด โรคลีเจียนแนร์. พิมพ์ครั้งที่ ๒ สำนักงานกิจการโรงพิมพ์ องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก. กรุงเทพ.