Analysis Agro-Tourism Routes by Geo-information Technology in Ban Khao, Ranod District, Songkhla Province
Keywords:
Agricultural tourism, Geoinformation technology, Geographic Information System, Participatory processesAbstract
The research on "Analysis of Agro-Tourism Routes by Geospatial Technology in Ban Khao Subdistrict, Ranot District, Songkhla Province" aims to survey, create a database, and map agro-tourism sites, as well as to establish and evaluate agro-tourism routes. The methods involved surveying, data collection, database creation, application of geoinformation technology, and participatory processes through focus group meetings. The purposive sampling method was employed to select key community leaders, residents, enterprise groups, government agencies, and local organizations. The research findings reveal that Ban Khao Subdistrict has a total of 12 tourist sites, comprising 4 agro-tourism sites and 8 other types of tourist attractions. Two types of agro-tourism routes were identified: one day trip and a two-day trip.
References
กฤษณี กิตติศิริสวัสดิ์, พัชรพร งามเจริญสุขถาวร และณัฐพล จันทร์แก้ว. (2566). บูรณาการระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์เพื่อสนับสนุนการท่องเที่ยว 12 เมืองอัญมณีที่ซ่อนอยู่: กรณีศึกษาภาคตะวันออก. วารสารวิทยาการสารสนเทศและเทคโนโลยีประยุกต์, 5(1), 60–70.
ครรชิต มาระโภชน์ และ ทักษินาฎ สมบูรณ์. (2559). การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงเกษตรเพื่อการเรียนรู้ : กรณีศึกษาตำบลคลองเขื่อน จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 11(2), 23-36.
ครรชิต มาระโภชน์ และ ทักษินาฏ สมบูรณ์. (2566) การพัฒนาเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงเกษตรเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวในพื้นที่อำเภอพนมสารคาม จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารสหวิทยาการสังคมศาสตร์และการสื่อสาร, 6(4), 210-223.
ณรงค์ พลรีรักษ์. (2556). ระบบสารสนเทศทางภูมิศาสตร์เพื่อการจัดการท่องเที่ยวชุมชนในจังหวัดชลบุรี. วารสารวิจัยและพัฒนา มจธ, 36(2), 235-248.
ณรงค์ พลีรักษ์. (2557). การท่องเที่ยวชุมชนเชิงประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมในพื้นที่ชายฝั่งทะเลภาคตะวันออก. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย, 9(2), 3-15.
ณรงค์ พลีรักษ์. (2559).รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์ โครงการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ตามแนวบูรพาทิศ Creative Tourism in the Eastern Areas. (โครงการวิจัยประเภทงบประมาณเงินรายได้ พ.ศ. 2559).
เทพรัตน์ จันทพันธ์ และ วิวัฒน์ ฤทธิมา. (2556). การท่องเที่ยวโดยชุมชนของตำบลบ้านขาว อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา. การประชุมหาดใหญ่วิชาการ ครั้งที่ 4, วันที่ 10 พฤษภาคม 2556 (น. 71-78). สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2564). ความปกติสุขในความปกติใหม่การท่องเที่ยวไทยในสถานการณ์ฉุกเฉิน. กรุงเทพฯ: สุพีเรีย พริ้นติ้งเฮ้าท์ จำกัด.
ธนมนต์ ธนรัตนพิมลกุล. (2560). การพัฒนาศักยภาพการบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของท้องถิ่นจังหวัดเชียงใหม่. ใน ศาสตร์พระราชาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน: (น. 287-298). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.
นาฏสุดา เชมนะสิริ. (2555). การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม.
นำขวัญ วงศ์ประทุม. (2561). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรหมู่บ้านวาวี จังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 12(2), 132-150.
บังอร บุญปั้น และ สุพิชฌาย์ ธนารุณ. (2564). การประยุกต์ระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์เพื่อสร้างแผนที่ออนไลน์การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมกลุ่มชาติพันธุ์ลาว: กรณีศึกษา อำเภอนครหลวง จังหวัดพระนครศรีอยุธยา.วารสารวิชาการอยุธยาศึกษา, 14(1), 102-116.
ใบเฟิร์น วงษ์บัวงาม และ มุขสุดา พูลสวัสดิ์. (2556). การประเมินศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงเกษตร โครงการที่ได้รับรางวัลจากการประกวดผลงานตามปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงภาคการเกษตรในเขตกรุงเทพและปริมณฑล. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร.
เพ็ญประไพ ภู่ทอง, จิตรพงษ์ เจริญจิตร และ ณัฑริกา แซ่จิ้ว. (2559). ระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์เพื่อการท่องเที่ยวทางธรรมชาติในตำบลคลองศก อำเภอพนม จังหวัดสุราษฎร์ธานี. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 7, วันที่ 23 มิถุนายน 2559 (น. 1437-1448). สงขลา: มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
เพียงฤทัย เสงี่ยมศิลป์ และคณะ. (2561). การศึกษาแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของพื้นที่ ตำบลวังยาง อำเภอศรีประจันต์ จังหวัดสุพรรณบุรี (รายงานวิจัย). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
รสลิน เพตะกร, จุฬาวลี มณีเลิศ และ พรวนา รัตนชูโชค. (2562). ระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์เพื่อการท่องเที่ยวในพื้นที่เทศบาลเมืองเมืองแกนพัฒนา อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี, 16(2), 80–89.
วนิชญา ลางคุลเกษตริน และ นาถนเรศ อาคาสุวรรณ. (2561). การประยุกต์ใช้ระบบสารสนเทศภูมิศาสตร์เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวโดยชุมชน: ตำบลเกาะยอ อำเภอเมืองสงขลา จังหวัดสงขลา. การประชุมวิชาการด้านมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตรระดับชาติ ครั้งที่ 1, วันที่ 20-21 สิงหาคม 2561 (น. 521-530) สงขลา: มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา.
วสันต์ จันทร์ประสิทธิ์. (2566). การท่องเที่ยวและวิกฤตโควิด-19: ผลกระทบ แนวทางการฟื้นฟูและทิศทางการพัฒนาการท่องเที่ยวหลังโควิด-19. วารสารมาวิทยาลัยศิลปากร. 43(3), 15-27.
วารุณี เกตุสะอาด. (2554). การประเมินศักยภาพการท่องเที่ยวเชิงเกษตรของพื้นที่เขตทวีวัฒนา กรุงเทพมหานคร. (รายงานสืบเนื่องจากการประชุมทางวิชาการและนำเสนอผลงานวิจัย มสธ. วิจัยประจำปี 2554).
สถาบันส่งเสริมการวิเคราะห์และบริหารข้อมูลขนาดใหญ่ภาครัฐ. (2567). ประเภทแหล่งท่องเที่ยว. สืบค้นจาก https://catalog.travellink.go.th/dataset/2f06411d-d866-4fda-8ad9-75c12625bc1d/resource/30efe9e3-8d70-45a0-857e-df3398eec2b6/download/tat.pdf.
สยุมภู อุนยะพันธ์, กนกพร เอกกะสินกุล ธวัชชัย ทำทอง และ กมลวรรณ ทาวัน. (2566). รูปแบบการจัดเส้นทางการท่องเที่ยวเชิงเกษตรอย่างมีส่วนร่วม ตำบลปงยางคก อำเภอห้างฉัตร จังหวัดลำปาง. วิทยาการจัดการวไลยลงกรณ์ปริทัศน์, 4(1), 25-42.
สำนักข่าวกรมประชาสัมพันธ์. (2563). กระทรวงเกษตรฯ ตั้งคณะทำงานความร่วมมือการท่องเที่ยวเชิงเกษตรพร้อมเตรียมจัดทำเส้นทางท่องเที่ยวเชิงเกษตร หวังกระตุ้นเศรษฐกิจในประเทศปี 2564. สืบค้นจากhttps://www.thaipr.net/travel/3015532.
สำนักงานสภานโยบายการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรมแห่งชาติ. (2563). หลังโควิดเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาส ชูเน้นท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ วัฒนธรรมและอาหาร ดึงนักท่องเที่ยวไฮเอนด์ เน้นคุณภาพมากกว่าปริมาณ สอวช. งัดมาตรการหนุนเพื่อความยั่งยืน. สืบค้นจาก https://www.nxpo.or.th/th/4815/.
สุเพชร จิรขจรกุล, พีระวัฒน์ แกล้ววิการณ์ และ สุนันต์ อ่วมกระทุ่ม. (2555). เทคโนโลยีภูมิสารสนเทศเพื่อการประเมินพื้นที่เสี่ยงภัยแผ่นดินถล่มในเขตอำเภอวังสะพุง จังหวัดเลย. Thai Journal of Science and Technology, 1(3), 197-210.
องค์การบริหารส่วนตำบลบ้านขาว. (2564). ข้อมูลทั่วไปตำบลบ้านขาว อำเภอระโนด จังหวัดสงขลา. สืบค้นจาก http://www.bankhaw.go.th/content/general_information.
อริสรา เสยานนท์. (2563). การจัดการวิกฤตการณ์ในอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
