Analysis of the Tourism Supply Chain and Community Products to Develop a New Value Chain and Business Model Under the New Normal of Phrao District, Chiang Mai Province
Keywords:
Supply Chain, Value Chain, Business Model, New NormalAbstract
This research: Analysis of the tourism supply chain and community products to develop a new value chain and business model under the new normal of Phrao District, Chiang Mai Province intended to 1. Analyze the current characteristics of tourism and community products supply chain 2. Develop tourism and new community products value chain and 3. Create a suitable business model canvas of community products of Phrao District, Chiang Mai Province.
The results showed that the current characteristics of the supply chain of tourism and community products at present in Phrao District are not coordinated with the upstream, midstream, and downstream areas, including lack of understanding of supply chain concepts and operations. Low collaboration between businesses. As for the development of the tourism value chain, researchers have proposed the 7A model as a guide to the value-added of the entire tourism process. In terms of product value chain development, Kao Larm Mae-On-sri products were studied, and a value chain model was created. To propose ways to improve business efficiency, economies of scale theory were applied. Moreover, researchers have proposed a business model canvas to improve business management and to achieve reasonable costs, profits, and customer satisfaction. Therefore, gaining business sustainability at the end.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). เเผนพัฒนาการท่องเที่ยวแห่งชาติฉบับที่ 2 (พ.ศ.2560-2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.
กฤตพา แสนชัยธร. (2564). กลยุทธ์การจัดการโซ่อุปทาน (Strategic Supply Chain Management). ขอนแก่น: มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
เขมิกา ธนธำรงกุล, ปรีดา ศรีนฤวรรณ, ภูษณิศา เตชเถกิง, และภัทริกา มณีพันธ์. (2563). โมเดลธุรกิจเพื่อสร้างความได้เปรียบในการแข่งขันของธุรกิจจำหน่ายเครื่องจักรกลการเกษตร ในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยราชภัฏศรีสะเกษ, 14(2), 51 – 62.
ชุติเดช วิศาลกิตติ. (2555). การจัดการห่วงโซ่อุปทานของสินค้า ผักปลอดภัยในเขตอำเภอกำแพงแสน จังหวัดนครปฐม (บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). สาขาวิชาการประกอบการ, กรุงเทพฯ, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ทำนอง ชิดชอบ, นันทา สมเป็น, สุนิสา เยาวสกุลมาศ และประทีป ดวงแว่ว. (2557). การพัฒนาแบบจำลองโซ่อุปทานของข้าวหอมมะลิอินทรีย์ในประเทศไทย. แก่นเกษตร, 42(ฉบับพิเศษ 2), 243-249.
ธนพัฒน์ จงมีสุข. (2563). นโยบายการจัดการห่วงโซ่อุปทานข้าวหอมมะลิ ทุ่งกุลาร้องไห้. มนุษย์สังคมสาร, 18(1), 127-146.
บดินทร์ ชาตะเวที. (2563). พฤติกรรมกับชีวิตวิถีใหม่: New Normal. จาก http://www.ttmed.psu.ac.th/258.
ประจวบ กล่อมจิตร. (2564). โลจิสติกส์-โซ่อุปทาน: การออกแบบและจัดการเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
รามณรงค์ นิลกำแหง และกันฑิมาลย์ จินดาประเสริฐ. (2566). ห่วงโซ่อุปทานการท่องเที่ยวเชิงอาหารในประเทศไทยหลังยุคโควิด-19. วารสารศิลปะศาสตร์ราชมงคลสุวรรณภูมิ, 5(2), 462-476.
สไบทิพย์ มงคลนิมิตร์, จิรัชญา โชติโสภานนท์ และพณกฤษ อุดมกิตติ. (2563). การยกระดับห่วงโซ่คุณค่าการท่องเที่ยวเชิงประสบการณ์ท้องถิ่น กรณีศึกษา เส้นทางพื้นที่ต้นแบบจังหวัดสุโขทัย. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 16(1), 57-80.
สิริมา ศรีสวัสดิ์ และเดชรัตน์ สัมฤทธิ์. (2565). การตัดเลือกและการจัดลำดับความสำคัญของปัจจัยเสี่ยงบนห่วงโซ่อุปทานในอุตสาหกรรมปลาทูน่าประเทศไทยภายใต้สภาพแวดล้อมที่คลุมเครือ. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 4(2), 104-117.
สุริยนต์ สูงคำ และลัดดา ปินตา. (2565). การจัดการห่วงโซ่อุปทานสินค้าเกษตรปลอดภัยของบริษัท เชียงใหม่วิสาหกิจเพื่อสังคม จำกัด. วารสารบริหารธุรกิจและศิลปะศาสตร์ราชมงคลล้านนา, 10(2), 1-18.
สิริลักษณ์ พานุช. (2564). รูปแบบฐานวิถีชีวิตใหม่ในการเลือกซื้ออาหารของผู้บริโภค ในเขตกรุงเทพมหานคร ภายหลังสถานการณ์ระบาดของโรคติดเชื้อไวรัสโคโรนาสายพันธุ์ใหม่ 2019 (COVID-19). วารสารวิชาการบัณฑิตศึกษาและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 11(1), 87-98.
อภิชาต ดะลุณเพธย์. (2556). การเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการโซ่อุปทานและโลจิสติกส์ของลิ้นจี่ (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ACS. (2562). การจัดการห่วงโซ่อุปทานคืออะไรและเหตุใดจึงสำคัญ. จาก https://acsregistrars-thai.com/การจัดการห่วงโซ่อุปทาน-s/.
Bueno, R. A., Urbistondo, A. P. and Martinez, A. B. (2020). The MICE tourism value chain: Proposal of a conceptual framework and analysis of disintermediation. Journal of Convention & Event Tourism, 21(3), 177-200.
Hialager, A. M., Tervo-Kankare, K. and Tuohino, A. (2016). Tourism value chains revised and applied to rural well-being tourism. Tourism Planning & Development, 13(4), 379-395.
Nhamo, G., Dube, K. and Chikodzi, D. (2020). Global Tourism Value Chains, Sustainable Development Goals and COVID-19. Counting the Cost of COVID-19 on the Global Tourism Industry. Cham: Springer.
Osterwalder, A. and Pigneur, Y. (2010). Business Model Generation: A Handbook for Visionaries, Game Changers, and Challengers. New Jersey: John Wiley & Sons.
Porter, M. E. (2004). Competitive Advantage: Creating and Sustaining Superior Performance. New York: Simon & Schuster.
Rahmiati, F., Othman, A. N., Ismail, Y., Bakri, H. M. and Amin, G. (2020). The Analysis of Tourism Value Chain Activities on Competitive Creation: Tourists Perspective. Talent Development & Excellent, 12(1), 4613-4628.
