การศึกษาและพัฒนาผลิตภัณฑ์ร่วมสมัยจากเศษกระจูด

Main Article Content

ภาธิกานติ ขุนปราบ
อุดมศักดิ์ สาริบุตร
เกรียงศักดิ์ เขียวมั่ง

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์  1) เพื่อศึกษากระบวนการแปรรูป  และการสร้างผลิตภัณฑ์จากเศษกระจูด  2) เพื่อออกแบบผลิตภัณฑ์จากเศษกระจูด  ให้มีมูลค่าเพิ่มในรูปแบบผลิตภัณฑ์ร่วมสมัย  3) เพื่อประเมินความพึงพอใจต่อผลิตภัณฑ์จากเศษกระจูดจากผู้ผลิต  ผู้จำหน่าย  และผู้สนใจผลิตภัณฑ์หัตถกรรม  กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย  คือ กลุ่มผู้ผลิตหัตถกรรมจักสานกระจูดชุมชนทะเลน้อยจำนวน  103  คน  ผู้จำหน่ายหัตถกรรมจักสานกระจูด  ในตลาดชุมชนทะเลน้อย  จำนวน 28 คน และผู้ที่ สนใจผลิตภัณฑ์หัตถกรรมจักสานกระจูด  จากประชาชน  และนักท่องเที่ยวภายในอุทยานนกน้ำทะเลน้อย  จำนวน 375 คน ได้มา โดยสุ่มตัวอย่างอย่างง่าย  (Simple  Random  Sampling)


ผลการวิจัย ผลการประเมินผลิตภัณฑ์นาฬิกา แบบที่ 2 มีความพึงพอใจระดับมากที่สุด ( gif.latex?\bar{x}= 4.00) ผลการประเมินผลิตภัณฑ์อุปกรณ์สำนักงาน แบบที่ 1 มีความพอใจระดับมาก (gif.latex?\bar{x}= 4.47) ผลการประเมินผลิตภัณฑ์ลวดลายพื้นโต๊ะ/เก้าอี้ แบบที่ 3 มีความพึงพอใจระดับมาก (gif.latex?\bar{x}= 4.43)  ผลการประเมินผลิตภัณฑ์กระถางต้นไม้ แบบที่ 1 มีความพึงพอใจระดับมากที่สุด (gif.latex?\bar{x}= 4.00)  สรุปได้ว่าการออกแบบผลิตภัณฑ์ร่วมสมัยจากเศษกระจูด  4  ชิ้นงาน  กลุ่มตัวอย่างมีความพึงพอใจต่อผลิตภัณฑ์ร่วมสมัยจากเศษกระจูด  ในด้านการออกแบบ  (gif.latex?\bar{x}= 4.87)  และความพึงพอใจด้านคุณภาพของผลิตภัณฑ์  (gif.latex?\bar{x}= 4.86) 


สรุปโดยภาพรวมจากความคิดเห็นและคำแนะนำพบว่า การศึกษาและพัฒนาผลิตภัณฑ์ร่วมสมัยจากเศษกระจูดเป็นผลิตภัณฑ์ ร่วมสมัยจากเศษกระจูด  ทั้ง 4 ชิ้นนี้  มีความเหมาะสมในการออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์ร่วมสมัย จากเศษกระจูด โดยมีปัจจัยทั้ง 5 ด้านประกอบด้วย  ปัจจัยด้านการออกแบบผลิตภัณฑ์ร่วมสมัย  ปัจจัยด้านคุณค่าทางจิตใจ  ศิลปะพื้นบ้าน  ปัจจัยด้านการใช้สอย  ปัจจัยด้านต้นทุนของผลิตภัณฑ์  และปัจจัยด้านการเพิ่มมูลค่า

Article Details

How to Cite
ขุนปราบ ภ., สาริบุตร อ., & เขียวมั่ง เ. (2015). การศึกษาและพัฒนาผลิตภัณฑ์ร่วมสมัยจากเศษกระจูด. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม, 14(3), 352–359. สืบค้น จาก https://ph01.tci-thaijo.org/index.php/JIE/article/view/145757
บท
บทความวิจัย

References

[1] เบ็ญจวรรณ บัวขวัญ และคณะ. 2554. ปฏิบัติการ ภูมิปัญญากับการพัฒนาเศษกระจูดแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์เพื่อสุขภาวะ. วิทยาลัยภูมิปัญญาชุมชน มหาวิทยาลัยทักษิณ.
Beuakwan, B., et al. 2011. Development of Bulush Residue for Health Care Products Using Local Wisdom. Community Wisdom College Thaksin University.

[2] วัชรินทร์ จรุงจิตสุนทร. 2548. หลักการออกแบบและแนวคิดการออกแบบผลิตภัณฑ์. กรุงเทพฯ : แอ๊ปป้าพริ้นติ้งกรุ๊ป.

[3] วัฒนะ จูฑะวิภาต. 2545. ศิลปะพื้นบ้าน. กรุงเทพฯ: สิปประภา.

[4] ศิริพรณ์ ปีเตอร์. 2550. มนุษย์และการออกแบบ.กรุงเทพฯ : โอเดียนสโตร์.

[5] มณฑลี ศาสนนันทน์. 2550. การออกแบบผลิตภัณฑ์ เพื่อการสร้างสรรค์นวัตกรรมและวิศวกรรมย้อนรอย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

[6] ชูศักดิ์ เดชเกรียงไกรกุล และนิทัศน์ คณะวรรณ. การตลาด 1 ตำบล 1 ผลิตภัณฑ์ และธุรกิจ SMEs.กรุงเทพฯ : ซีเอ็ดยูเคชั่น.

[7] ธีระชัย สุขสด. 2544. การออกแบบผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรม. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.

[8] ชวลิต เปี่ยมวาณี ปริยาภรณ์ ตั้งคุณานันต์ และจิระเสกข์. 2554. ความพึงพอใจของผู้บริโภคที่มีต่อส่วนประสมการค้าปลีกในไฮเปอร์มาร์เก็ตในเขตจังหวัดปทุมธานี. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม. 10(3), น. 115-128.
Piamwanee, Ch. Tangkunanun, P.and Sake, J. 2011.Customer Satisfaction Towards Retailing Mix of Hypermarket in Pathumthani Province. Journal of Industrial Education. 10(3), p. 115-128.