การพัฒนาตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรี ในสถาบันและมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้า
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนาตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันและมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้า และ 2) ทดสอบความสอดคล้องของโมเดลการวัดตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันและมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้ากับข้อมูลเชิงประจักษ์ มีการดำเนินการวิจัย 2 ขั้นตอน คือ ขั้นตอนที่ 1 การสร้างและพัฒนาตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันและมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้า ดำเนินการโดยการศึกษา วิเคราะห์ สังเคราะห์เอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวกับความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรม และการสัมภาษณ์เชิงลึกจากผู้รู้ ผู้มีประสบการณ์และผู้เกี่ยวข้องกับ การจัดกิจกรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรี จำนวน 17 คน ขั้นตอนที่ 2 ทดสอบความสอดคล้องของโมเดลการวัดความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันและมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้ากับข้อมูลเชิงประจักษ์ กลุ่มตัวอย่างที่ศึกษา คือ นักศึกษาในสถาบันและมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าทั้ง 3 แห่ง จำนวน 1,500 คน เครื่องมือที่ใช้เก็บรวบรวมข้อมูล คือ แบบสอบถามความคิดเห็นเกี่ยวกับความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรี มีค่าความเชื่อมั่น 0.90 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าเฉลี่ย ค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ด้วยโปรแกรมสำเร็จรูปทางสถิติ และการวิเคราะห์องค์ประกอบเชิงยืนยันโดยใช้โปรแกรมลิสเรล
ผลการวิจัยพบว่า
- ตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันและมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้า ประกอบด้วย 4 องค์ประกอบหลัก ได้แก่ 1) มุมมองที่ถือเอาประโยชน์เป็นสำคัญ มี 3 องค์ประกอบย่อย 40 ตัวบ่งชี้ 2) มุมมองปัจเจกบุคคล มี 3 องค์ประกอบย่อย 35 ตัวบ่งชี้ 3) มุมมองคุณธรรม มี 3 องค์ประกอบย่อย 37 ตัวบ่งชี้ และ 4) มุมมองความยุติธรรม มี 3 องค์ประกอบย่อย 38 ตัวบ่งชี้
- โมเดลการวัดตัวบ่งชี้ความรับผิดชอบต่อสังคมด้านจริยธรรมของนักศึกษาระดับปริญญาตรีในสถาบันและมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้า มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05
Article Details
"ข้อคิดเห็น เนื้อหา รวมทั้งการใช้ภาษาในบทความถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน"
References
[2] สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา. 2552. มหาวิทยาลัยกับความรับผิดชอบต่อสังคม (University social responsibility: USR.ค้นเมื่อ 4 มีนาคม 2558, จากhttps://www.mua.go.th/data_pr/data_sumate_52/Retreat_4.pdf
[3] Hair, Joseph F; et al. (2010). Multivariate Data Analysis :A Global Perspective. 7th ed.Upper Saddle River: Pearson.
[4] อนุพงษ์ วิบูลศิริชัย. 2554. ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการรับรู้และเจตคติของผู้บริโภคในกรุงเทพมหานครเกี่ยวกับความรับผิดชอบต่อสังคมของอุตสาหกรรมอาหารและเครื่องดื่มในประเทศไทย. วารสารครุศาสตร์อุตสาหกรรม. 11(1), น.8 -13.
[5] Carroll, A. B., 1991. The Pyramid of Corporate Social Responsibility: Toward the Moral Management of Organizational Stakeholders. Business Horizons, 34(4),P.39 48. Retrieved March 28 2015. Available from: Business Source Complete.
[6] จุฑาทิพย์ ธีรภาค. 2529. วิเคราะห์จริยธรรมในหนังสืออ่านนอกเวลาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย. ปริญญานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต สาขาการมัธยมศึกษา กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
[7] ยุทธนา วรุณปิติกุล. 2542. สำนึกพลเมือง: ความเรียงว่าด้วยประชาชนบนเส้นทางประชาคม. กรุงเทพฯ: มูลนิธิการเรียนรู้และพัฒนาประชาสังคม.
[8] กระทรวงศึกษาธิการ. 2553. แนวทางการพัฒนา การวัดและประเมินคุณลักษณะอันพึงประสงค์ ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย จำกัด.
[9] McAlister. D. T. & Ferrell L., 2002.The Role of Strategic Philanthropy in Marketing Strategy. European Journal of Marketing 36(5/6), P.689-705.
[10] Brubacher. J. W.; Case. C. W & Rogan. T. G.(1994). Becoming Reflective Educator: How to build Culture of Inquiry in the Schools. New York: Mc Grar-Hill.
[11] ศิริพร สอาดล้วน. 2551. ความสัมพันธ์ระหว่างความมีวินัยในตนเองกับผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยเชียงใหม่. วิทยานิพนธ์ศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต
บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
[12] Schermerhorn. 2011. Introduction to Management. (11th ed). Asia: John Wiley& Sons.