RISK ASSSSMENT AND SIZE DISTRIBUTION OF PARTICULATE MATTERS FROM STREETSIDE RESTUARANTS IN NAKHON RATCHASIMA PROVINCE
Main Article Content
Abstract
This study investigates size distribution of particulate matters (PMs) and risk assessment of respirable dust and total dust from 4 street side restaurants during cooking and non-cooking activities in Nakhon Ratchasima province. DUST TRACKTM DRX Aerosol Monitor was used to measure the level of the PM samples and the risk assessment was performed based on Notification of Ministry of Industry B.E. 2555. The results indicated the cooking activity led to increase emissions of PMs. During cooling, the average PM1, PM2.5, and PM10 concentrations were 0.127, 0.133, and 0.135 mg/m3 respectively. The mean respirable dust was 0.131 mg/m3, and 0.140 mg/m3 for the total dust. During non-cooking, the restaurants, had lower emissions, 0.066, 0.067, 0.073, 0.068, and 0.07 mg/m3, of PM1, PM2.5, PM10, respirable dust, and total dust respectively. The risk assessment matrix of respirable dust and total dust showed acceptable risk levels
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข่อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ เทคโนโลยี พลังงาน และสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือว่าร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารวิชาการ เทคโนโลยี พลังงาน และสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการ เทคโนโลยี พลังงาน และสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม หากบุคคล หรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมด หรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อ หรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาต เป็นลายลักษณ์อักษรจากวารสารวิชาการ เทคโนโลยี พลังงาน และสิ่งแวดล้อม บัณฑิตวิทยาลัย วิทยาลัยเทคโนโลยีสยาม เท่านั้น
References
Wongnai for Business. (2562). สรุปข้อมูลและเทรนธุรกิจอาหารในประเทศไทย สำหรับปี 2562.สืบค้นเมื่อ 2 ธันวาคม 2563. จาก https://www.wongnai.com/business-owners/thailand-restaurant-trend-2019
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. (2563). จำนวนประชากรจากการทะเบียน จำแนกตามอายุ เพศ ภาค และจังหวัด ปี พ.ศ. 2562.สืบค้นเมื่อ 2 ธันวาคม 2563. จาก http://statbbi.nso.go.th/staticreport/page/sector/th/01.aspx
สำนักงานสถิติจังหวัดนครราชสีมา. (2559). รายงานสถิติจังหวัดนครราชสีมา พ.ศ. 2559 : การรับรองมาตรฐานของกระทรวงสาธารณสุข.สืบค้นเมื่อ 2 ธันวาคม 2563. จากhttp://nkrat.nso.go.th/images/attachments/article263/NKRAT%20R59.pdf
กรมอนามัยและกรมควบคุมโรคกระทรวงสาธารณสุข.(2558). แนวทางการเฝ้าระวังพื้นที่เสี่ยงจากมลพิษทางอากาศ : กรณีฝุ่นละอองขนาดเล็ก.
พงศ์เทพ วิวรรธนะเดช และคณะ. (2550). ระดับรายวันของฝุ่นในอากาศและผลกระทบต่อสุขภาพในผู้ป่วยที่เป็นโรคหอบหืด จังหวัดเชียงใหม่และลำพูน. คณะแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่:เชียงใหม่
ทัศน์พงษ์ ตันติปัญจพร, ณัฐกานต์ ศรีสกุลเตียว และเบญจมาศ สุคันโท. (2562). การประเมินความเสี่ยงต่อสุขภาพจากการสัมผัสฝุ่นละอองขนาดเล็กทางการหายใจของพนักงานในโรงงานสีข้าวแห่งหนึ่ง ในจังหวัดกำแพงเพชร" Srinagarind Medical Journal. 34.5: 482-489.
ประกาศกระทรวงอุตสาหกรรม.(2555). มาตรฐานผลิตภัณฑ์อุตสาหกรรมการประเมินความเสี่ยงด้านสารเคมีต่อสุขภาพของผู้ปฏิบัติงานในโรงงานอุตสาหกรรม: มอก.2535-2555
วิชาญ บุญค้ำ, ภัคศรัญย์ นวสรณ์สิริ, กัญญารัตน์ แสงนิล.(2563). การศึกษาปริมาณอนุภาคฝุ่นขนาดเล็กกว่า 10 ไมคอนในสถานีบริการน้ำมันเชื้อเพลิง อำเภอเมือง จังหวัดบุรีรัมย์. Journal of Energy and Environment Technology , 7(1) : 20 - 28.
วิภาดา สนองราษฎร์, และนราธิป ชมพูบุตร. (2559). การตรวจวัดฝุ่นละอองขนาดเล็กในโรงพยาบาล ในจังหวัด อำนาจเจริญ. วารสารวิศวกรรมสิ่งแวดล้อมไทย, 30 (3), 11-18.
วิภาดา สนองราษฎร์, และนวพล ชุติชาติ. (2559). การตรวจวัดฝุ่นรวมและเสียงในโรงงานทอผ้าแห่ง หนึ่งจังหวัดนครปฐม. วารสารวิศวกรรมสิ่งแวดล้อมไทย, 30 (3):1-10.
พิชัย ศริสุโขดม. (2557). ปริมาณฝุ่นละอองและกระทบที่เกิดขึ้นกับผู้ปฏิบัติงานในโรงงานอาหารสัตว์. Veridian E-Journal, 1 (4): 42-49.
นิตยา ชาคำรุณ, & ลักษณีย์ บุญขาว. (2019). การประเมินปริมาณฝุ่นละอองของคนงานทำอิฐมอญแดงในตำบลหนองกินเพล อำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี. Journal of Science and Technology, Ubon Ratchathani University, 21(1), 68-75.
ประกาศกรมสวัสดิการและคุ้มครองแรงงาน. “ขีดจำกัดความเข้มข้นของสารเคมีอันตราย 2560” ประกาศในราชกิจจานุเบกษา เล่ม 134 ตอนพิเศษ 104 ง. วันที่ 22 กันยายน 2547., 2560.
Lippmann, M. (1970). “Respirable” dust sampling. American Industrial Hygiene Association Journal, 31(2), 138-159.
Susz, A., Pratte, P., & Goujon-Ginglinger, C. (2020). Real-time Monitoring of Suspended Particulate Matter in Indoor Air: Validation and Application of a Light-scattering Sensor. Aerosol and Air Quality Research, 20(11), 2384-2395.