ความต้านทานการลื่นไถลของแอสฟัลต์คอนกรีตที่มีวัสดุผิวทางเดิมเป็นส่วนผสม

บทคัดย่อ

ปัจจุบันทรัพยากรที่เหมาะสมสำหรับใช้ก่อสร้างผิวทางแอสฟัลต์คอนกรีตมีปริมาณลดน้อยลง ดังนั้น เพื่อลดการใช้ทรัพยากรใหม่ในการก่อสร้างผิวทางจึงมีการนำวัสดุผิวทางเดิม (Reclaim Asphalt Pavement) มาปรับปรุงคุณสมบัติเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่ซึ่งจากการทบทวนวรรณกรรมพบว่างานวิจัยในอดีตส่วนมากมุ่งเน้นศึกษาประสิทธิภาพการใช้งาน (Performance) ของแอสฟัลต์คอนกรีตที่มีผิวทางเดิมเป็นส่วนผสม แต่งานวิจัยด้านการออกแบบแอสฟัลต์คอนกรีตให้มีความปลอดภัย (Safety) เพียงพอนั้นยังมีจำนวนจำกัดอยู่ทั้งภายในประเทศและต่างประเทศ เพื่อมุ่งเน้นในการคำนึงถึงมุมมองด้านความปลอดภัยตั้งแต่ขั้นตอนการออกแบบส่วนผสม จึงเป็นสาเหตุให้เกิดงานวิจัยเรื่องนี้ขึ้นสำหรับงานวิจัยนี้มีการออกแบบสูตรส่วนผสมแอสฟัลต์คอนกรีตด้วยวิธีมาร์แชลล์ (Marshall) ตามมาตรฐานของกรมทางหลวง 3 ชนิด คือ 1) แอสฟัลต์คอนกรีตที่มีส่วนผสมของวัสดุผิวทางเดิมปริมาณร้อยละ 50 2) แอสฟัลต์คอนกรีตที่มีปริมาณผิวทางเดิมเป็นส่วนผสมทั้งหมด และ 3) แอสฟัลต์คอนกรีตที่ใช้วัสดุมวลรวมใหม่เป็นส่วนผสมทั้งหมด และใช้แอสฟัลต์ซีเมนต์เกรด AC 60/70 เป็นวัสดุเชื่อมประสาน นำมาทดสอบค่าความต้านทานการลื่นไถล(Skid resistance) ด้วยเครื่องมือ British Pendulum Tester และ Dynamic Friction Tester โดยจำลองการเสื่อมสภาพของผิวทางในระยะยาว (Long-Term deterioration) ด้วยเครื่องเร่งการขัดสี (Three-Wheel Polishing Device) จากผลการทดสอบตามมาตรฐานมาร์แชลล์พบว่า การเพิ่มปริมาณวัสดุผิวทางเดิมในส่วนผสมของแอสฟัลต์คอนกรีต ส่งผลให้ค่าเสถียรภาพ(Stability)มีแนวโน้มสูงขึ้นและค่าการไหล (Flow) ลดลง สำหรับการทดสอบค่าความต้านทานการลื่นไถลของส่วนผสมทั้ง 3 ชนิดพบว่า แอสฟัลต์คอนกรีตที่ใช้วัสดุมวลรวมใหม่เป็นส่วนผสมทั้งหมดมีค่าความฝืดที่คำนวณตามมาตรฐาน International Friction Index มากกว่าแอสฟัลต์คอนกรีตที่มีส่วนผสมของวัสดุผิวทางเดิมปริมาณร้อยละ 50 และแอสฟัลต์คอนกรีตที่มีปริมาณผิวทางเดิมเป็นส่วนผสมทั้งหมดมีค่าความเสียดทานต่ำสุดโดยค่าความฝืดของแอสฟัลต์คอนกรีตในงานวิจัยนี้มีความสัมพันธ์กับผลการทดสอบ Los Angeles Abrasion แต่ไม่สอดคล้องกับผลการทดสอบ Polished Stone value (PSV)