Marketing Communication Strategy Developing for Ban Yangilai and Ban Dongua Occupational Group, Ku Santarat Subdistrict, Mahasarakham District

Main Article Content

Phuangchompu Chaiala Sangrungruengroj

Abstract

This study proposed 1) to study marketing communication model of occupational groups 2) to develop a marketing communication strategy for the occupational group.  The mixed research methods used included focus groups, interviews and surveys. The population of this study were splited into 2 groups; the community members of Yangilai and Dongua who were interested in establishing their own occupational group, and the consumer who have bought products from the occupational group. The researcher gathered data from 12 people from the community members 95  people from the consumers using accidental sampling. Statistics used in data analysis were percentage mean and standard deviation.


 


The results showed that 1) the occupational group used social network as the main marketing communication channel to initiate conversations with their descendants, colleagues, or to wait formiddleman to buy for resale. The occupational group used social media in a lower level  ( x̄  = 1.97). 2) the occupational group wanted to develop a new silk product called “silk breast cloth” used wrap over a shirt when women dress to join important ceremony especially merit making at temple which conforms to Nadoon district’s identity as being religiously civilized. Meanwhile, the customers  rated “to support the community” as the top reason (29.5 percent) when buying products. A total amount of 301 – 400 baht was found to be the most frequent transaction (46.3 percent) spent by the customer group. The group received information on occupational products through the internet the most (44.2 percent).  Recieved occupational Moreover, the data also showed that the marketing mixes that affect the customer decision were product-product usefulness (high level, x̄  = 4.24), price-suitable price (high level, x̄  = 4.37), channel of distribution-convenience (high level, x̄  = 3.78), promotion-advertising and public relations (high level, x̄  = 4.35).


 Therefore, the marketing communication guideline should portray the product value as being produced by community, gone through production process that inherited from the ancestors’ wisdom, and useful for belief and faith related purposes, including the beauty of the products in order forthe customers to perceive them as priceworthy.  The elderly are deemed as potential message senders because they know by heart the needed information on production process and religiously civilized community. However,  that the occupational group has a lower level of social media usage. Thus, it recommends that social media communication skills and knowledge to realize the use of social media for marketing communication should be emphasized.


 


Keywords : Communication marketing; Social media; Occupational group

Article Details

How to Cite
Chaiala Sangrungruengroj, P. (2020). Marketing Communication Strategy Developing for Ban Yangilai and Ban Dongua Occupational Group, Ku Santarat Subdistrict, Mahasarakham District. Journal of Applied Informatics and Technology, 2(1), 57–76. https://doi.org/10.14456/jait.2020.5
Section
Research Article

References

ชื่นจิตต์ แจ้งเจนกิจ. (2556). IMC Marketing & Communication กลยุทธ์การสื่อสารการตลาด. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: เลิฟ แอนด์ลิฟ.

ณัตตยา เอี่ยมคง. (2559). สภาพปัจจุบันความต้องการและความคาดหวังของผู้ผลิตและจำหน่ายสินค้าโอทอปที่มีต่อการขายสินค้าผ่านตลาดอิเล็กทรอนิกส์. วารสารวิชาการคณะบริหารธุรกิจ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี. 11(1), 31-42.

ดนุชา สลีวงศ์. (2560). การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการบริหารจัดการสินค้าชุมชนเพื่อความยั่งยืนทางเศรษฐกิจ. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 10(3), 2355-2371.

ดารา ทีปะปาล. (2553). การสื่อสารการตลาด. (ฉบับปรับปรุงใหม่). กรุงเทพฯ: อมรการพิมพ์.

ทวีพร นาคา, สิทธิชัย พรหมสุวรรณ, เสรี วงษ์มณฑา และธาดากร ธนาภัทรกุล. (2560). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดเพื่อการส่งเสริมการท่องเที่ยวในเขตภาคใต้ตอนบน. Journal of MCU Peach Studies. 5(3), 290-304.

นธกฤต วันต๊ะเมล์. (2555). การสื่อสารการตลาด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

นรีนุช ยุวดีนิเวศ. (2561). กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการของนักท่องเที่ยวในงานเทศกาลแห่เทียนพรรษา จังหวัดอุบลราชธานี. วารสารวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์, 13(1). 123-131.

พรทิพย์ ดีสมโชค. (2548). เอกสารการสอนชุดวิชาการสื่อสารการตลาด หน่วยที่ 1-5. (พิมพ์ครั้งที่ 1). สาขานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมมาธิราช.

พรทิพย์ สัมปัตตะวริช. (2548). เอกสารการสอนชุดวิชาการสื่อสารการตลาด หน่วยที่ 1-5. (พิมพ์ครั้งที่ 1). สาขานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. นนทบุรี: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมมาธิราช.

พวงพรภัสสร์ วิริยะ และสุภาพร ลักษมีธนสาร. (2561). การวิเคราะห์กลยุทธ์การตลาดที่มีผลต่อการตั้งใจซื้อผลิตภัณฑ์แปรรูปจากมะขามเทศ. วารสารชุมชนวิจัย, 12(ฉบับพิเศษ), 70-82.

พิบูล ไวจิตรกรรม. (2559). การสร้างอัตลักษณ์สินค้าให้กับผลิตภัณฑ์ฮาลาลในประเทศไทย. วารสารวิชาการศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 7(1), 95-107.

ภาควัต ศรีสุรพล. (2560). แนวทางการส่งเสริมกลุ่มอาชีพให้มีความเข้มแข็งในตำบลชุมแชง อำเภอภูเวียง จังหวัดขอนแก่น. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 10(3).

วรีรัตน์ สัมพัทธ์พงศ์. (2559). ยุทธศาสตร์การสื่อสารการตลาดแบบบูรณาการเพื่อสร้างคุณค่าตราสินค้า หนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์ (OTOP) ของกลุ่มผลิตภัณฑ์ผ้าไหมไทย. วารสารวิจัยและพัฒนา วไลยอลงกรณ์ในพระบรมราชูปถัมภ์. 11(2), 185-192.

วิภัคฉณัฎฐ์ นิมิตพันธ์. (2561). กลยุทธ์การจัดการกิจกรรมพิเศษ. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 8(2), 64-70.

วีระพันธ์ อะนันชัยธวัช และบรินดา สัณหฉวี (2561). การสื่อสารการตลาดผ่านการสร้างสรรค์เรื่องราวโอทอปกลุ่มผ้า จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยฟาร์อิสเทอร์น, 12(2), 252-265.

ศรินทร์ ขันติวัฒนะกุล. (2558). ปัญหาและแนวทางการพัฒนาการตลาดของผลิตภัณฑ์ของกลุ่มอาชีพในเขตจตุจักรเพื่อการพัฒนาธุรกิจอย่างยั่งยืน. วารสารบริหารธุรกิจ ศรีนครินทรวิโรฒ, 6(1), 69-81.

สงวนศักดิ์ แก้วมุงคุณ. (2554). การยอมรับเทคโนโลยีเพื่อการพัฒนาชุมชนในภูมิภาค กรณีศึกษาเว็บไซต์หมู่บ้าน. วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการบริหารเทคโนโลยี วิทยาลัยนวัตกรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

สมาน ลอยฟ้า. (2557). พฤติกรรมการใช้อินเทอร์เน็ตของผู้ใหญ่ในชนบท. อินฟอร์เมชั่น, 21(2), 18-28.

สิทธิ์ ธีรสรณ์. (2555). การสื่อสารทางการตลาด. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

สิริชัย แสงสุวรรณ. (2559). พฤติกรรมการใช้สื่อดิจิทัลของผู้บริโภคในเขตกรุงเทพมหานคร. [วิทยานิพนธ์, มหาวิทยาลัยกรุงเทพ].

สุชานาถ พัฒนวงศ์งาม. (2554). รูปแบบการจัดการความรู้เพื่อเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชน: กรณีศึกษากลุ่มทองเหลืองสาน อำเภอเมือง จังหวัดฉะเชิงเทรา. [วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต มหาวิทยาลัยราชภัฏราชนครินทร์].

สุพจน์ กุลาตี, มนตรี วีรยางกู และศิรวิทย์ ศิริรักษ์. (2561). ปัจจัยการตลาดดิจิทัลที่มีอิทธิพลต่อการสร้างความพึงพอใจและความภักดีแก่ลูกค้าในธุรกิจโรงแรมกลุ่มจังหวัดสามเหลี่ยมอันดามัน ประเทศไทย. วารสารสมาคมนักวิจัย, 23(3), 217-228.

สุวิช ถิระโคตร และวีรพงษ์ พลนิกรกิจ. (2561). พฤติกรรมการใช้และการรู้เท่าทันอินเทอร์เน็ตและทัศนคติการใช้เนื้อหาด้านสุขภาวะบนอินเทอร์เน็ตของผู้สูงอายุ. วารสารการพยาบาลและการดูแลสุขภาพ, 36(1), 72-80.

เสกสรร รอดกสิกรรม. (2558). การสร้างความยั่งยืนด้วยการใช้เนื้อหาเชิงการตลาด (Content Marketing) เพื่อสร้างความได้เปรียบเชิงการแข่งขันทางธุรกิจผ่านสื่อสังคมออนไลน์. [วิทยนิพนธ์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์].

อภิชยาภรณ์ ชุณหเวชสกุล. (2560). กลยุทธ์การตลาดเชิงสร้างสรรค์และการโฆษณาเนื้อหาการท่องเที่ยวไทยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการใช้จ่ายของนักท่องเที่ยวชาวจีน ญี่ปุ่นและเกาหลีใต้รุ่นเจเนอเรชั่นวาย. [วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสยาม].

อภิชยาภรณ์ ชุณหเวชสกุล, ปริญ ลักษิตามาศ, พิษณุ สันทรานันท์ และชัยพล หอรุ่งเรือง. (2560). กลยุทธ์การตลาดเชิงสร้างสรรค์และการโฆษณาเนื้อหาการท่องเที่ยวไทยที่ส่งผลต่อพฤติกรรมการใช้จ่ายของนักท่องเที่ยวชาว รุ่นเจเนอเรชั่นวาย. วารสารการจัดการสมัยใหม่, 15(2), 117-129.

อภิญญ์พัทธ์ กุสิยารังสิทธิ์. (2560). การเล่าเรื่องในการสื่อสารการตลาดสินค้าโอทอปกุสุมา. วารสารประชากร, 5(1).

อังกาบ บุญสูง. (2560). การออกแบบบรรจุภัณฑ์ผ้าทอพื้นเมือง อำเภอฟากท่า จังหวัดอุตรดิตถ์. วารสารวิชาการคณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม มหาวิทยาลัยราชภัฎลำปาง, 6(1), 85-97.