วารสารวิชาการเทคโนโลยีอุตสาหกรรม : มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา

The Invention of Semi-automatic Lathe Wood

2022-06-28T16:25:15+07:00

This research aims to study the condition of semi-automatic lathe wood and to develop a semi-automatic lathe wood to be effective in processing wood products. It is an experimental research in which a semi-automatic lathe wood was experimented with eucalyptus, mango, acacia, tamarind and teak wood and their components. The dependent variable and performance level testing are independent variable. From the experimenting of the wood suitability in both the X-axis and Z-axis directions, it was found that duration, length and depth are related to the blade size. The ideal wood for turning is a trial with a 35 mm X-axis blade size. The smallest wood that can be turned is a teak of 22mm. within the specified working time of 4 minutes in the Z-axis coordinate of 40 mm. While the shortest wood turned within the same time is also a teak of 32 mm. In conclusion, a teak is the most suitable wood for turning work; the wear of the wood turning knife in the X-axis, was related to the hardness of the wood which shows that wear varies with the wood hardness; while in the Z-axis, hardwoods as teak and tamarind do more damage to the blade than eucalyptus, acacia, and mango woods. The semi-automatic lathe wood developed by researchers can be used more effectively, faster, and better in production applications for a suitable wood as teak that can provide the smallest and shortest wood. Therefore, this semi-automatic lathe machine can be used in the process of producing sawn timber efficiently and rapidly as a product of the Nasom Village Community.

การพัฒนากระบวนการทำนายในการจำแนกอายุน้ำยางพาราด้วย คลื่นความถี่ไมโครเวฟ

2022-06-28T16:31:59+07:00

บทความนี้นำเสนอการตรวจสอบอายุของน้ำยางพาราแบบไม่ซับซ้อน โดยใช้เทคนิคการส่งผ่านคลื่นความถี่ไมโครเวฟ กำลังงานความถี่ส่งผ่านจากการจำลองในการตรวจวัดน้ำยางพารา ได้รับการวิเคราะห์ด้วยโครงข่ายประสาทเทียมเพื่อจำแนกอายุการเก็บรักษา วิเคราะห์อายุการเก็บรักษาของน้ำยางพาราด้วยการตรวจวัดคุณสมบัติไดอิเล็กตริกอย่างต่อเนื่องเป็นเวลา 12 ชั่วโมง คุณสมบัติไดอิเล็กตริกของน้ำยางพาราถูกใช้พัฒนาโมเดลในการจำลองระบบ การจำลองระบบตรวจวัดน้ำยางพาราใช้การส่งผ่านคลื่น 2 คู่ ประกอบด้วย ความถี่ 10.2 กับ 10.4 กิกะเฮิรตซ์ และ 10.2 กับ 10.6 กิกะเฮิรตซ์ ค่าความต่างของกำลังงานการส่งผ่านจากการวัดน้ำยางพารา คือ พารามิเตอร์ |S12| |S21| |S34| และ |S43| ค่าพารามิเตอร์ S ถูกใช้ฝึกสอนโครงข่ายประสาทเทียมเพื่อสร้างกระบวนการตัดสินใจที่แม่นยำ โครงสร้างที่เหมาะสมประกอบด้วย 4 อินพุตโนด 8 โนดซ่อนเร้น และ 1 เอาต์พุตโนด อัตราการเรียนรู้ 0.1 ความแม่นยำอยู่ที่ 97.62% แสดงให้เห็นว่าระบบตรวจวัดสามารถแยกอายุน้ำยางพาราได้อย่างมีประสิทธิภาพและเหมาะสำหรับการนำไปประยุกต์ใช้งาน

การวิเคราะห์ความแปรปรวนร่วมในแผนการทดลองแบบสุ่มสมบูรณ์

2022-06-28T16:43:28+07:00

การวิเคราะห์การทดลองทั่วไปจะมีการควบคุมปัจจัยภายนอกที่อาจมีผลต่อค่าที่สังเกตได้จากหน่วยทดลอง แต่ในการทดลองบางประเภท ผู้ทดลองไม่สามารถควบคุมปัจจัยภายนอกที่อาจแทรกซ้อนเข้ามาในหน่วยทดลองได้ หากผู้ทดลองนำค่าที่ได้จากการสังเกตในหน่วยทดลองไปวิเคราะห์ความแปรปรวน เพื่อพิจารณาอิทธิพลของทรีตเมนต์ต่าง ๆ ผลที่ได้จากการวิเคราะห์จะไม่มีความน่าเชื่อถือ ดังนั้นหากการทดลองต้องการศึกษาอิทธิพลที่เกิดจากปัจจัยที่สนใจในการวิเคราะห์จะต้องแยกปัจจัยที่ไม่สนใจเหล่านี้ออกก่อน เพื่อให้ทราบผลของปัจจัยที่สนใจอย่างแท้จริง วิธีการวิเคราะห์ตามวิธีนี้ เรียกว่า การวิเคราะห์ความแปรปรวนร่วมหรือการวิเคราะห์ความแปรปรวนแบบโคแวเรียนซ์ ในการทดลอง เรียกปัจจัยที่ไม่สนใจเหล่านี้ว่า ตัวแปรร่วมหรือปัจจัยร่วม การวิเคราะห์ความแปรปรวนร่วมนั้น ตัวแปรอิสระหรือระดับปัจจัยนั้นเป็นตัวแปรเชิงกลุ่ม ส่วนตัวแปรร่วมและตัวแปรตามเป็นตัวแปรเชิงปริมาณ ซึ่งการจัดผังการทดลองก็จัดตามแผนการทดลองที่สนใจ เช่น แบบสุ่มสมบูรณ์ แบบสุ่มสมบูรณ์ภายในบล็อกหรือแบบอื่น ๆ แต่ในบทคาวมนี้จะอธิบายเฉพาะจัดตามผังการทดลองแบบ เท่านั้น

การพัฒนาหมึกพิมพ์สกรีนจากวัสดุธรรมชาติ โดยใช้สารยึดติดจากเมล็ดมะขาม สารให้สีจากผลก้างปลาเครือและผงมะเกลือ

2022-06-28T16:47:52+07:00

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลองโดยมีวัตถุประสงค์ในการวิจัย 1) เพื่อพัฒนาหมึกพิมพ์สกรีนโดยใช้สารยึดติดจากเมล็ดมะขามโดยบดเป็นผง สารให้สีจากผลก้างปลาเครือและผงมะเกลือ 2)เพื่อวิเคราะห์การยึดติดของเมล็ดมะขามและสารให้สีจากผลก้างปลาเครือและผงมะเกลือ โดยทดลองผสมสารยึดติดที่มีสัดส่วนของผงเมล็ดมะขาม 5 กรัม 10 กรัม และ 15 กรัมในน้ำ 100 มิลลิลิตร ในการทดลองทำหมึกพิมพ์สกรีนจากผงเมล็ดมะขาม โดยสีที่หนึ่งเป็นสีม่วง ใช้สารให้สีจากผลก้างปลาเครือ และสีที่สองเป็นสีดำ ใช้สารให้สีจากผงมะเกลือที่ส่วนผสมน้ำ 100 มิลลิลิตร : ผงเมล็ดมะขาม 10 กรัม : ผลก้างปลาเครือ : 10 กรัม 20 กรัม 30 กรัม 40 กรัม 50 กรัม และการใช้สารให้สีจากผงมะเกลือที่ส่วนผสมน้ำ 100 มิลลิลิตร : ผงเมล็ดมะขาม 10 กรัม : ผงมะเกลือ : 10 กรัม 20 กรัม 30 กรัม 40 กรัม 50 กรัม หมึกพิมพ์ที่ผสมในสัดส่วนต่าง ๆ นำมาทดลองพิมพ์ลงบนผ้าฝ้ายด้วยระบบการพิมพ์สกรีน และวัดค่า L* a* b* วันละ 1 ครั้ง เป็นระยะเวลา 7 วันด้วยเครื่องสเปกโทรโฟโตมิเตอร์ (Spectrophotometer) และทดสอบความทนทานของสีต่อการซัก (wash fastnesss) จำนวน 5 ครั้ง และทำการวัดค่า L* a* b* และการวัดค่าความเข้ม ผลการวิจัยจากการทดลองพิมพ์สารยึดติดที่สัดส่วนของน้ำ 100 มิลลิลิตร ต่อผงเมล็ดมะขาม 10 กรัม พบว่า ภาพพิมพ์มีความคมชัดครบถ้วนมากที่สุด ค่าการไหลของหมึกพิมพ์ 0.33 เซนติเมตร/นาที 2.17 เซนติเมตร/นาที และ 8.57 เซนติเมตร/นาที และค่าความหนืด 1037 มิลลิปาลคาล (mPas) และใช้หมึกพิมพ์จากผลก้างปลาเครือที่สัดส่วนของน้ำ 100 มิลลิลิตร : ผงเมล็ดมะขาม 10 กรัม : ผลก้างปลาเครือ 30 กรัม พบว่า สีของภาพที่พิมพ์ออกมาสม่ำเสมอกัน คมชัด มีความเรียบเนียนมากที่สุด และมีค่า L* 63.75 a*2.89 b* -5.08 และ ค่าความดำท่ากับ 1.78 สำหรับหมึกพิมพ์จากผงมะเกลือ พบว่า น้ำ 100 มิลลิลิตร : ผงเมล็ดมะขาม 10 กรัม : ผงมะเกลือ 30 กรัม ผลการพิมพ์ได้สีที่ออกมาสม่ำเสมอกัน คมชัด และมีค่า L* 30.99 a*2.57 b* -8.23 และค่าความดำเท่ากับ 1.83 ในส่วนผลการคงทนต่อการซักของหมึกพิมพ์จากสารให้สีผลก้างปลาเครือพบว่า L* ตั้งแต่ซักครั้งที่ 1 มีความเปลี่ยนแปลงไปในค่าสว่างมากขึ้น และค่า a* เปลี่ยนแปลงไปในสีแดงน้อยลงและค่า b* มีความเปลี่ยนแปลงไปในสีน้ำเงินมากขึ้น และค่าความดำลดลงเหลือค่าเท่ากับ 1.45 ในส่วนหมึกพิมพ์จากสารให้สีผงมะเกลือของค่า L* มีความเปลี่ยนแปลงไปในสว่างมากขึ้นจากการซักครั้งแรก ค่า a* มีความเปลี่ยนแปลงไปในสีแดงมากขึ้นจากการซักครั้งแรก ค่า b* มีความเปลี่ยนแปลงไปในสีน้ำเงินน้อยลงจากการซักครั้งแรกและค่าความดำลดลงมีค่าเท่ากับ 1.50

กำลังยึดหน่วงระหว่างเหล็กเสริมที่เคลือบอีพ็อกซี่กับคอนกรีตที่ ผสมเถ้าชานอ้อย

2022-06-28T16:53:51+07:00

บทความนี้ทำการศึกษาเกี่ยวกับผลกระทบของการใช้อีพ็อกซี่เป็นวัสดุเชื่อมประสานระหว่างเหล็กเสริมกับคอนกรีตที่ผสมเถ้าชานอ้อย โดยทดลองหล่อตัวอย่างคอนกรีตขนาด 150  150  150 มม. มีเหล็กข้ออ้อยขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 12 มม. เสริมอยู่ที่จุดกึ่งกลางของหน้าตัดมีระยะฝังเท่ากับ 50 มม. คอนกรีตที่ใช้มีเถ้าชานอ้อยผสมทดแทนปูนซีเมนต์ปอร์ตแลนด์ประเภทที่ 1 ในอัตราส่วนร้อยละ 0, 10, 20, 30 และ 40 โดยน้ำหนัก จำลองตัวอย่างให้มีลักษณะการยึดหน่วง 2 แบบ คือ ฝังเหล็กเสริมพร้อมหล่อคอนกรีตกับเจาะคอนกรีตในภายหลัง แล้วเสริมเหล็กโดยใช้อีพ็อกซี่เป็นวัสดุเชื่อมประสาน ทำการทดสอบตัวอย่างเมื่อคอนกรีตมีอายุครบ 3, 7, 28, 60 และ 90 วัน ผลการทดลองแสดงให้เห็นว่า การใช้อีพ็อกซี่มีผลให้กำลังยึดหน่วงในช่วง 7 วันแรก มีค่ามากกว่ากรณีฝังเหล็กเสริมพร้อมหล่อคอนกรีตถึงประมาณร้อยละ 12 โดยต้องผสมเถ้าชานอ้อยในอัตราส่วนไม่เกินร้อยละ 20 สำหรับในระยะยาว ตัวอย่างที่ทดสอบทั้ง 2 กรณี ให้กำลังยึดหน่วงไม่แตกต่างกัน

ประสิทธิภาพของผักตบชวาต่อการดูดซับฟอสเฟตในน้ำเสีย จากกระบวนการผลิตปลาร้า

2022-06-28T18:12:32+07:00

บทความนี้ทำการศึกษาเกี่ยวกับวัสดุดูดซับจากผักตบชวาสำหรับดูดซับฟอสเฟตในน้ำเสียจากกระบวนการผลิตปลาร้า โดยนำผักตบชวาที่ผ่านการบดและร่อนผ่านตะแกรงขนาด 2 มิลลิเมตรนำไปปรับสภาพด้วยการแช่ในสารละลาย NaOH ที่ระดับความเข้มข้นต่าง ๆ กัน ผลการศึกษาพบว่าความเข้มข้นของ NaOH ที่ใช้มีผลต่อค่าความจุในการดูดซับไอโอดีนและหมู่ฟังก์ชันที่เป็นองค์ประกอบของวัสดุและลักษณะทางสัณฐานวิทยา สำหรับร้อยละการดูดซับฟอสเฟตในตัวอย่างน้ำเสียจากการผลิต ปลาร้าของวัสดุดูดซับ พบว่า ผักตบชวาที่ผ่านการปรับสภาพด้วย NaOH 0.7 โมลาร์ มีค่าร้อยละการดูดซับฟอสเฟต เท่ากับ 83.11 ในขณะที่ผลการศึกษาไอโซเทอร์มมีการดูดซับของวัสดุดูดซับที่ไม่ผ่านการปรับสภาพและวัสดุดูดซับที่ผ่านการปรับสภาพด้วย NaOH พบว่า ไอโซเทอร์มมีการดูดซับฟอสเฟตของผักตบชวาที่ผ่านการปรับสภาพด้วย NaOH สอดคล้องกับแบบจำลองการดูดซับของแลงเมียร์ โดยมีค่าความจุในการดูดซับฟอสเฟตสูงสุดเท่ากับ 2.39 มิลลิกรัมต่อกรัม กล่าวได้ว่า ผักตบชวาที่ผ่านการปรับสภาพด้วยสารละลายเบสมีประสิทธิภาพในการดูดซับฟอสเฟตและมีความน่าสนใจสำหรับนำไปประยุกต์ใช้ในกระบวนการบำบัดน้ำเสียต่อไป

การประเมินความถูกต้องของข้อมูลความเข้มข้นก๊าซไนโตรเจนไดออกไซด์ จากดาวเทียม Sentinel-5P ในกรุงเทพมหานครช่วงมาตรการปิดเมือง จำกัดการระบาดของโควิด-19

2022-06-28T18:19:31+07:00

ก๊าซไนโตรเจนไดออกไซด์ (NO2) เป็นแก๊สที่เป็นพิษกับระบบทางเดินหายใจของมนุษย์ โดยข้อมูลมลพิษทางอากาศจะทำการตรวจวัดโดยสถานีพื้นผิวของกรมควบคุมมลพิษเป็นหลัก ซึ่งมีความแม่นยำสูง แต่เนื่องจากเป็นการตรวจวัดเฉพาะจุดไม่ครบคลุมทุกพื้นที่ ดังนั้น การตรวจวัดด้วยดาวเทียม จึงเป็นวิธีทางเลือกที่ได้รับความนิยม แต่เนื่องจากยังให้ค่าความถูกต้องไม่สูงมาก การศึกษาครั้งนี้จึงมีวัตถุประสงค์ในการประเมินความถูกต้องและแก้ค่าอคติของข้อมูลความเข้มข้นก๊าซ NO2 จากดาวเทียม Sentinel-5P แล้วนำมาทดสอบโดยใช้การวิเคราะห์เปรียบเทียบเพื่อหาผลกระทบจากมาตรการปิดเมืองจำกัดการระบาดของโควิด-19 มาตรการปิดเมืองนี้ส่งผลให้มีการลดลงของมลพิษทั่วโลก ผลการประเมินพบว่า ข้อมูลความเข้มข้นก๊าซ NO2 จากดาวเทียม Sentinel-5P มีค่าความถูกต้องร้อยละ 36.14 (R = 0.3614) และ มีค่าคลาดเคลื่อน 8.98x10-4 mol/cm2 (RMSE = 0.000898) เมื่อใช้วิธีแก้ค่าอคติแล้ว ทำให้ข้อมูลความเข้มข้นก๊าซ NO2 มีความถูกต้องเพิ่มขึ้นเป็นร้อยละ 68.60 (R = 0.6860) และ มีค่าคลาดเคลื่อนลดลงเป็น 5.02x10-4 mol/cm2 (RMSE = 0.000502) แต่มีแนวโน้มประมาณค่าได้ต่ำกว่าสถานีช่วงที่มีความเข้มข้นก๊าซ NO2 สูง เมื่อนำมาวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงของความเข้มข้นก๊าซ NO2 ในช่วงมาตรการปิดเมืองจำกัดการระบาดของโควิด-19 พบว่าแสดงแนวโน้มไม่สอดคล้องกันระหว่างสถานีพื้นผิวและข้อมูลจากดาวเทียม Sentinel-5P ผลที่ได้จากการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าสามารถใช้ข้อมูลจากดาวเทียม Sentinel-5P ในการตรวจติดตามสถานการณ์มลพิษได้ เนื่องจากครอบคลุมพื้นที่ได้กว้าง แต่ต้องมีการปรับปรุงความถูกต้องของข้อมูลให้สูงขึ้น

คุณลักษณะอุตสาหกรรม 4.0 ที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการดำเนินงาน ของกลุ่มบริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ขนาดกลางและย่อมในประเทศไทย

2022-06-28T18:25:25+07:00

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยด้านคุณลักษณะอุตสาหกรรม 4.0 ของกลุ่มบริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ขนาดกลางและย่อมในประเทศไทย ที่ส่งผลต่อประสิทธิผลการดำเนินงานขององค์กร กลุ่มตัวอย่างเป็นผู้บริหารระดับสูงของกลุ่มบริษัทผลิตชิ้นส่วนอิเล็กทรอนิกส์ขนาดกลางและย่อมในประเทศไทย จำนวน 443 บริษัท โดยใช้วิธีการเลือกตัวอย่างแบบโควต้า (Quota sampling) แบ่งตามภูมิภาค และการสุ่มตัวอย่างแบบง่าย (Simple random sampling) ได้กลุ่มตัวอย่างทั้งสิ้น 325 บริษัท การวิเคราะห์ข้อมูลทั่วไปของกลุ่มตัวอย่างจะใช้วิธีวิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน แล้วนำเสนอในรูปตารางประกอบคำบรรยาย สถิติที่ใช้ คือค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการหาความสัมพันธ์โดยใช้การถดถอยแบบพหุคูณ (Multiple Regression Analysis) ผลการทดสอบสมมติฐาน พบว่า ด้านนวัตกรรม ด้านเทคโนโลยีการผลิต และด้านทักษะพนักงาน ร่วมกันพยากรณ์ระดับประสิทธิผลการดำเนินงานขององค์กร ได้ร้อยละ 50.5 (Adjusted R2=0.505) อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01